Een enkeltje Zwijndrecht |
|
Het eerste deel van de verbouwing is voorbij. De onderste balken van het huis zijn vervangen, de vloer kan nu niet meer plotseling naar beneden vallen. Een hele geruststelling. Tevens heeft de petsjnik (1) twee nieuwe bakstenen haarden gebouwd en de schoorsteen geveegd. Op zaterdag 15 november zijn Kolja en ik vanaf de bushalte naar het station Prospekt Slava gerend. We hadden nog een paar minuten voordat de trein van 12.00 uur richting Viritsa vertrok. Ik vroeg een volwassen- en een kinderretourtje, samen 180 roebel. De kaartverkoopster accepteerde mijn duizend roebelbiljet (2) niet, ze had onvoldoende wisselgeld in kas. ‘Wat een lullige reden om de trein te missen’, zuchtte ik. Ik sloot aan in de rij voor het andere loket, wellicht had ik daar meer geluk. Een gepensioneerde man die blijkbaar alles gehoord had, haalde 2 briefjes van 500 te voorschijn en wisselde met me. ‘Van vijfhonderd hebben ze altijd terug aan de kassa’, zei hij. Ik kocht de kaartjes, we haastten ons door het tunneltje, renden de trap op en passeerden de tourniquetten. We arriveerden net op tijd op het perron, de trein kwam juist aanrijden. Ineens schiet me het volgende voorval van twee jaar geleden te binnen. Na een ontmoeting met oud collega Hans wilde ik om halfelf 's avonds op Blaak de trein naar Zwijndrecht nemen. Het loket was gesloten. Ik nam de roltrap naar beneden, net toen ik het uitgestorven perron betrad kwam de trein aansnellen. Ik had uiteraard geen tijd om een kaartje uit de automaat te kopen. Aldus zwaaide naar de conducteur en riep dat ik geen plaatsbewijs had kunnen bemachtigen. Vroeger deed ik dat ook altijd zo. De tijden bleken inmiddels toch wel een beetje veranderd te zijn. De controleur kwam naar me toegelopen en zei dat ik de ritprijs plus 25 euro moest betalen. Dat leek me wat veel voor een ritje Zwijndrecht van nog geen 2 euro, temeer ik mijn nalatigheid netjes voor het instappen had gemeld. Zonder kaartje reizen geeft altijd een verhoging van 25 euro hield de brave man gedecideerd vol. Ik herhaalde nog eens dat ik in het geheel niet van plan was om zwart te reizen, maar gewoon geen tijd had om een ticket uit de muur te trekken. Zijn antwoord luidde: ‘neem de volgende de trein of accepteer de boete.’ De man was onvermurwbaar. Ineens besefte ik dat ik niet in Rusland maar in Nederland was. Een Russische spoorbeambte zou met een kleine steekpenning tevreden zijn geweest of had me uit compassie gratis meegenomen. Ik stapte een beetje verdwaasd uit. De volgende trein liet gelukkig maar twintig minuten of zich wachten.
1. Haardenbouwer
|