Het balkon

Rond middernacht loop ik naar het balkon om de was binnen te halen. Getroffen door het uitzicht op de schemerende stad, blijf ik staan. Hier en daar branden lichtjes achter de ramen in de betonnen muren. Op de achtergrond ruist het verkeer, waarneembaar maar niet storend. Het schijnt dat de metropool op deze warme zomeravond in slaap gesust is. Ik haal een stoel uit de keuken en neem plaats. Het is lang geleden dat ik op de 14de etage in de open lucht heb gezeten.

Voor Russische begrippen beschikken we over een luxueuze uitbouw. Doorgaands is het een dichtgetimmerde, sombere plek waarin de dozen slordig tot aan het plafond zijn opgestapeld. Een extra kast die het licht tegenhoudt. Ten tijde van onze verhuizing besloten we dat het een vrijplaats voor de zonnestralen moest worden. Over de breedte hebben we drie waslijntjes gespannen, aan de reling hangen twee bloembakken. In een hoekje staan een paar potten op de vloer die met een reep blauw vinyl is afgedekt. Natasha heeft de grauwe muren twee jaar terug lila geverfd.

De thermometer wijst 22 C aan, het is eindelijk een beetje koeler aan het worden. Ik voel me hier op mijn gemak, al staan mijn gedachten niet stil. Vroeger had ik altijd haast en was er zeker van dat het ergens anders beter zou zijn. Ik verlangde naar een ander dorp, ver over de grens in een ander werelddeel. Vanuit mijn met Rolling Stones posters behangen kamer in het huis aan de Rodenrijseweg in Berkel volgde ik de wolken. Ze zweefden voorbij over de kassenzee. In mijn fantasie liet ik me urenlang door de wind meevoeren naar een rijk zonder school, huiswerk of schriftelijke overhoringen.

Tegenwoordig voel ik nog maar weinig behoefte om onderweg te zijn en de wereld te verkennen. Misschien komt dat omdat alles hoe dan ook veranderd. Niet vlot maar wel onomkeerbaar. Ik poog de tijd een weinig af te remmen, maar het uur sleept me voortdurend achter zich aan. Gelukkig staat de dichtgetrokken hemel vanavond een poosje stil.