Duidelijkheid

Dinsdagochtend begin november. Het waait verschrikkelijk en de natte sneeuw slaat in het gezicht. De tranen lopen over mijn wangen en snot sijpelt vanuit mijn neus rechtstreeks mijn mond binnen. Mijn wangen gloeien, mijn oren staan in brand. Op deze verrassingsaanval ben ik niet voorbereid. Te dun gekleed en slap geworden door de milde temperaturen op straat en de centrale verwarming in huis.

We komen nauwelijks vooruit op de gladde modderpaden, Vera vindt het desondanks schitterend. Ze droomt al van het moment dat we haar slee uit de gangkast te voorschijn halen. Alleen het lot van de zwerfkatten baart haar zorgen. Na enige tijd stelt ze mij en zichzelf gerust dat de beesten in de kelder van de kleuterschool een comfortabele schuilplaats hebben gevonden.

Plotseling onderga ik de eerste winterse bui als een sensatie. Gelijk de eerste duik in het veel te koude rivierwater aan het begin van de zomer. Het is geweldig om door dit witte geweld wakker geschud te worden uit de monotone herfstslaap. Allerhande clichés schieten door mijn hoofd. Ze kunnen kort samengevat worden met: eindelijk voel ik iets. Even is alles duidelijk, dit is het geluk waar velen van ons naar op zoek zijn.