IJsbloemen

Aanvankelijk hield de pekel de straat en stoep ijsvrij. Soms schoot de sneeuwschuiver te hulp om het wegdek schoon te vegen. Na vier maanden begon de winter zich geleidelijk terug te trekken naar de voetpaden, de grasvelden en speeltuintjes tussen de huizen. De aarde is echter nog steenhard, waardoor het smeltwater niet weg kan vloeien en ‘s nachts weer bevriest.

Het is vrijdagochtend, de lucht is helderblauw en de zon schijnt fel, een zeldzaamheid is deze stad. Vera en ik verlaten het pand en gaan op weg naar de kleuterschool. Na enkele stappen stokt ons zorgeloze gesprek, tegelijkertijd houden we halt. De weg is bezaaid met duizenden ijsbloemen. Het zwartgrijze asfalt is onherkenbaar veranderd in een glinsterend landschap. We zijn sprakeloos, waar we ook kijken, overal zien we de tere, gekromde, glasachtige stengels. ‘De auto’s mogen hier niet overeen rijden’, zegt Vera. Het lijkt me inderdaad een goed idee om de straat een poosje af te zetten zodat eenieder van deze reliëfjes kan genieten.