Vakantie impressies 1

Woensdag 24 december is mijn laatste werkdag van het jaar 2008. Op kantoor vraag ik me tevergeefs af waarom ik vandaag de moeite genomen heb om te verschijnen. Behalve wat emails schrijven heb ik niets te doen. Pas in de metro kom ik erachter dat ik mijn adressen- en telefoonlijst nummers heb vergeten uit te draaien. Wordt het toch nog spannend.

Donderdag 25 december.

Het is eerste kerstdag in het westen, maar in Rusland gaat het leven gewoon voort. ’s Ochtends breng ik Vera naar de kleuterschool. Vera is van mening dat Holland een stad in Rusland is en verwacht me morgenmiddag alweer terug. Ze blijft bij mij op schoot zitten en wil de klas niet in. Ik laat haar eigenlijk ook liever niet gaan. Met een wee gevoel in mijn maag verlaat ik het gebouw. Ik kijk naar boven, Vera zwaait naar me. Afscheid nemen maakt me rusteloos, het is alsof ik teveel koffie heb gedronken. Ik slof over de gladde sneeuwlaag naar huis.

Mijn vliegtuig vertrekt pas om 18.05 uur, ik moet kortom nog uren wachten. Ik besluit de tijd een handje te helpen door allerlei huishoudelijke karweitjes te verrichten. Stofzuigen, afwassen, de droge was opvouwen en opbergen, de kamers opruimen. Tot mijn vreugde belt Kolja dat hij de laatste les laat schieten om mij uit te zwaaien. Om drie uur belt hij aan. Hij vraagt voor de twintigste keer of ik een voetbalshirt met naam en rugnummer voor hem mee wil nemen.

In de bus naar het vliegveld word ik door Natasha gebeld. Ik versta haar maar half vanwege de herrie. Ik besef dat ik nu werkelijk onderweg ben. Het duurt slechts tien minuten voordat het vliegveld wordt bereikt. Zoals gebruikelijk snap ik niets van de douaneformulieren en vul maar wat in. Desondanks geraak ik toch gemakkelijk naar binnen, daar de beambte van de bagagecontrole me voor Rus aanziet. Ik geef mijn koffer af bij de incheckbalie van de KLM en loop naar de paspoortcontrole. De dienstdoende dame heeft geen interesse voor mijn ongestempelde enquêteformulier. Daar hadden ze bij de bagage check naar moeten kijken, lacht ze en zet met een krachtige dreun een stempel in mijn legitimatiebewijs.

In de wachtruimte zou ik het uur willen versnellen om de verveling te ontlopen en omdat er straks zoveel leuks staat te wachten. De tijd kruipt tergend langzaam voort en biedt me de mogelijkheid om mijn leven te overdenken. Ik besluit de geboden kans te laten liggen en verdiep me in ‘The lost world’ van Conan Doyle. Een relaas over een onontdekt gebied in het Amazone oerwoud waar de evolutie aan voorbijgegaan is, tengevolge daarvan wordt het bevolkt door allerlei prehistorische diersoorten.

Ik zie mijn vader door de ruit van de aankomsthal op Schiphol. Zijn haar is nog iets witter dan de vorige keer. Ik zie dat hij op leeftijd raakt. Maar hoe zou hij mij nu bekijken? Op mijn vijftiende was hij 45 jaar. Nu ben ik op die leeftijd gekomen. Ben ik in zijn ogen nog steeds dezelfde zoon van 15 of ben ik een man 45 die ooit zijn kind was? Ik heb geen idee, ik zou het hem moeten vragen.

Op mijn verzoek rijden we over de Afsluitdijk naar Friesland, uiteraard vertel ik het verhaal over mijn fietstocht. Friesland is mooi, plat en het is er, dat was niet de afspraak, net zo koud als in Petersburg. Vertrouwde plaatjes: liefelijke dorpjes met aan de rand vrijstaande woningen die voorzien zijn van zonnepanelen, gevolgd door weilanden die ontsierd worden door slanke, witte windmolens. Nederlanders zijn bovenal milieuvrezend.