Vakantie impressies 6

6 Januari

Mijn vader en Henneke zetten me op station Lelystad af. Pa en ik nemen vluchtig afscheid, dit zal nooit mijn sterkste punt worden. Eenmaal in de trein ben ik opgelucht dat ik aan de terugtocht begonnen ben. Ik verbaas me over het feit dat ik, in tegenstelling tot twee jaar geleden, graag terug naar Petersburg wil.

Op Schiphol overvalt de angst me dat ik onverhoopt teveel gewicht bij me heb. Ook weet ik bijna zeker dat mijn rode sporttas niet in het metalen bakje voor de handbagage past. Ik vraag me af of ik het zal proberen of gewoon af moet wachten en hopen dat het goed gaat. Uiteraard onderneem ik niets. De wachtrij slinkt, ik kies het pad naar de balie van het donkere meisje, daar de blonde dame me net iets te streng lijkt. Mijn tassen blijken geen 20 kilo maar 22,1 kg. te wegen. Merkwaardig, want ik had gisteren mezelf met en zonder bepakking gewogen en het verschil bedroeg exact 20 kilogram. De incheckdame negeert het en vraagt ook niet naar mijn handbagage. Ik heb me weer eens voor niets drukgemaakt.

Op vliegveld Pulkovo tref ik een ander douaneformulier aan dan toen ik naar Nederland vertrok. Ik besluit om, alvorens in de rij aan te sluiten voor de paspoortcontrole, voor de zekerheid de nieuwe enquete in te vullen. Mijn medereizigers zijn reeds uit het zicht verdwenen als ik mijn pen opberg. Toch blijkt dat ik een gelukkige keuze heb gemaakt, want na het stempelen van mijn paspoort vraagt de douanedame om het formulier. Vervolgens zoek ik een tijdje tevergeefs naar mijn spullen, totdat ik ze in een afgelegen hoekje naast een transportband zie staan. Dan verlaat ik de hal en loop naar Natasha. Zoals gebruikelijk zoek ik naar de woorden die toch niet komen. Ik monter mezelf op met de gedachte dat ik haar tegenwoordig in ieder geval direct herken. In 1992 liep ik haar, bij aankomst op ditzelfde vliegveld, voorbij. Ik keek niet door haar vermomming, een wollen haarband die ze tegen de kou droeg, heen.