Vergeten verhalen van 2008
|
|
Bij aanvang van het toernooi vertelt Sasja me dat Nederland en Rusland elkaar in de kwartfinale kunnen treffen, mits Oranje groepswinnaar wordt en Ganzen van Guus tweede. Ik moet er smakelijk om lachen, aangezien het een stuk aannemelijker is dat geen van beide de groepsfase zal overleven. Na de eerste ronde blijkt Sasja’s dwaze voorspelling gewoon uitgekomen te zijn. We besluiten de wedstrijd samen te kijken. De keus valt op onze keuken, omdat de ontvangst beter is. Viktor, Sasja’s vader schuift ook aan. Het is eerlijk verdeeld aangezien Kolja en ik achter Holland staan. Vooraf spreken we af dat we de winnaar tot het einde van het toernooi zullen steunen. Al na enkele minuten vrees ik dat het niet de matte ploeg van Van Basten zal zijn. Terwijl Sasja en Viktor steeds optimistischer en vrolijker worden, voel ik meer en meer de behoefte om me onder de tafel te verstoppen. Halverwege de eerste helft begint Kolja openlijk het vijandige kamp te steunen. Het is een sombere avond: ik heb ongeacht de uitslag sowieso al verloren. Na afloop van de wedstrijd vindt er een ware vreugdedans, waar ook Natasha en Masja aan meedoen, plaats. Ik voel me plots heel erg eenzaam in dit vreemde land. Als de eerste euforie een weinig gezakt is, vraagt iedereen zich bezorgd af hoe het met me gaat. Sasja omhelst me en spreekt een paar troostende woorden. Even later komt overbuurman Joera binnen, na mijn felicitatie informeert hij bezorgd of ik nog wel in dit land wil blijven wonen. Door alle vrolijkheid om me heen ebt de pijn weg. Ik monter mezelf op met de gedachte dat het op dit moment juist beter is om in Rusland te zijn. |