Vijf woorden

Het klinkt als een wetenschappelijk vaststaand feit, een open deur of een koele zakelijke mededeling, dat de trein uit Dordrecht volgens schema op spoor zeven over enkele minuten aankomt, maar het ene zinnetje, dat ze anders nooit bezigt, raakt me intens. Ze kijkt even op van haar speelgoed, haar serieuze blik ontmoet de mijne. Het dringt door alles heen, ineens besef ik hoe zwak en afhankelijk ik ben. Vera speelt alweer verder met haar pop, alsof ze de voor mij zo zwaarwegende mededeling allang vergeten is. Misschien is dat ook wel zo. Het is tijd om te gaan, ik pak mijn spullen, verlaat de tuin en slenter de Noordelijke straat uit. Er staat weer een bijna eindeloze kantoorweek met solitaire avonden in het appartement in de stad op me te wachten. Haar vijf woorden blijven me vergezellen terwijl ik verder en verder wegwandel van ons houten buitenverblijf.