Een badkuip vol sneeuw

Het afgelopen weekend kwam ik op het lumineuze idee om ons balkon leeg te scheppen. Door de hevige sneeuwval van de afgelopen weken was de uitbouw vrijwel volledig uit het zicht verdwenen. Het leek dat een plotseling intredende dooi voor flink wat wateroverlast zou kunnen zorgen.

De volgende taakverdeling had ik bedacht: Kolja zou beneden op straat gaan staan en eventuele voorbijgangers waarschuwen, terwijl ik met het blik (van de veger) de sneeuw van twaalf hoog naar beneden zou kieperen. Mijn zoon was het er niet mee eens, er loopt nooit iemand onder ons balkon, omdat er geen looppad is. Hij had volstrekt gelijk, maar ik wilde geen risico nemen, onder de sneeuw lag een keiharde ijslaag. De oplossing in mijn zoons optiek was simpel, ik zou beneden zorgdragen voor de beveiliging en hij zou het schepwerk verrichten. Erg doorzichtig, hij had gewoonweg geen zin om buiten van de kou te verrekken. Dit kon ik hem echter moeilijk verwijten, omdat het exact de reden was dat ik hem als vrijwillige wachtpost had aangewezen.

We hadden een patstelling bereikt. Net toen ik nukkig wilde ik opmerken dat ik zijn assistentie in het geheel niet nodig had kreeg ik een inval. We konden het ijs binnenshuis naar de badkuip vervoeren en het daar laten smelten. Kolja ging onmiddellijk akkoord met dit nieuwe plan. Aangezien er maar één emmer in huis was, besloten we ook de vuilnisbak te gebruiken. Met de veger schepte ik de vaten vol en Kolja leegde ze vervolgens in het bad. Na een tijdje kwam hij met het alarmerende bericht dat de kuip vol was. Ik was hier allerminst opgetogen over, daar de balkonvloer pas voor een derde begaanbaar was. Kolja bleek echter allerminst overdreven te hebben: de berg leunde zelfs al over de rand van onze wasgelegenheid. Na enig gegraaf in de massa bleek dat het putje met ijs verstopt was. Een hete douche bracht uitkomst, het water liep weg en de berg zakte geleidelijk ineen.

Na tweeënhalf uur zwoegen hadden we de grote brokken ijs van de balustrade opgeruimd. Met de veger poetsten we het vloeroppervlak schoon. Op enkele lege bloempotten en -bakken na, was het balkon leeg. Kolja merkte op vaderlijke toon op: ‘dat hebben we goed gedaan.’ Verwonderd vroeg ik me af of ik niet zoiets had moeten zeggen.