Een nieuwe fiets

De Tourist, de racefiets die vroeger Natasha’s broer Dima toebehoorde, heb ik afgedankt. Hij was langzamerhand onbestuurbaar geworden, de remmen deden het niet meer, het zadel was versleten, in beide wielen zaten slagen. Het was mogelijk nog wel te verhelpen, maar ik had er eerlijk gezegd genoeg van om met de dunne bandjes over de kronkelende kuilenweggetjes te stuiteren. Zonder weemoed schonk ik de fiets aan Sasja, die voornemens was om van twee versleten rijwielen een rijdend exemplaar te maken. Een week later rijdt hij er al op, terwijl ik knarsetandend vaststel dat ik nog steeds geen vervoermiddel heb.

In de zomervakantie van 1975 kreeg ik een Junker met drie versnellingen en knijpremmen van mijn ouders. De middenstang was licht gebogen, de trappers waren voorzien van reflectoren en er zaten sterke rubberen snelbinders op de bagagedrager. Het was mijn eerste eigen fiets, tot die tijd had ik op de afdankertjes van mijn broer rondgereden. Mijn opvoeders gaven mij dit mooie cadeau, omdat ik na het zomerreces naar de brugklas van het Caland in Schiebroek zou gaan.

Een jaar later werd mijn geliefde tweewieler bij zwembad de Bleiswijkse kooi gestolen. Met mijn vriendjes zocht ik tevergeefs in de fietsenstalling van het complex. Hoewel ik me voorgenomen had om nooit meer te huilen, ik was per slot van rekening al 13 jaar, biggelden de tranen over mijn wangen. Ik was ontroostbaar en bovenal teleurgesteld in de medemens die zoiets wreeds had kunnen doen. De volgende dag kocht mijn vader een nieuw exemplaar, op het zadel na zag hij er precies hetzelfde uit als de oude.

‘Koop vooral geen vorwart’, roept Kolja ons na. Ik heb geen idee waar hij het over heeft, maar ik knik bevestigend. In de sportwinkel nabij het station zijn een dozijn fietsen te koop. Mountain bikes en gewone en iets daar tussenin met brede banden, terugtrapremmen, een bagagedrager, maar zonder versnellingen. Het is precies waar ik naar op zoek ben. Op de onverharde hobbelpaden in Viritsa heb je een rijwiel nodig waarmee je je evenwicht kunt bewaren. Mijn keuze valt op een kersenkleurig model van het merk Forward, type Parma 101. Na afgerekend te hebben stap ik op en rijd naar huis. Onderweg heb ik het gevoel dat ik me met een Rolls Royce verplaats. Eenmaal thuis merkt Kolja schamper op dat hij me nog wel gezegd had geen vorwart aan te schaffen. ‘Wat dacht je van een proefritje’, werp ik tegen.