Ganzenborden

Mijn kinderen vinden het leuk om ’s avonds een spelletje te spelen. Gewoon met zijn vieren op het tapijt liggen met een kussen onder je hoofd. Na verloop van tijd komt de kat ook altijd de kamer binnengelopen en volgt hevig spinnend wat er op de vloer gaande is.

Een tijdje terug speelden we vaak memorie, het kaarten omdraaien werd meestal door Kolja gewonnen. Vera begon vals te spelen, hetgeen haar broer niet kon verkroppen. Als ouder sta je voor een lastige keuze: een huilende dochter of een verontwaardigde zoon.

Een tijdje later gingen we op domino over, het voordeel van dit spel is dat vrijwel iedereen kan winnen. Na een tijdje ontdekte Kolja dat je je tegenstander kan blokkeren. Het ergste was dat hij er wat al te opvallend van genoot als een van de anderen zijn beurt voorbij moest laten gaan. Ook aan het saboteren, dat wil zeggen dat niemand meer een zet kan doen, beleefde hij meer dan gemiddeld plezier. Menig partijtje liep uit de hand en verwijten in de persoonlijke sfeer werden vrijelijk onderling uitgewisseld.

Op een avond vond Vera ganzenbord in de grote spellendoos die ik uit Nederland heb meegenomen. Ze vond het er erg mooi uitzien en wilde direct aan de gang. Om haar niet teleur te stellen veinsde ik de spelregels uit mijn hoofd te kennen. Spontaan bedacht ik dat je, zodra je op een gans komt nog eens mocht gooien. Het leek me logisch dat je in het hotel een beurt diende te overnachten. De gevangenis bood twee rondes de tijd om over je zonden na te denken. Wanneer je in de put geraakte moest je uiteraard opnieuw beginnen.

Een latere check op internet bleek dat de Petersburgse variant wel erg losjes op de originele was gebaseerd. Om het spel op de juiste manier te gaan spelen had allang geen zin meer, iedereen was inmiddels aan de verzonnen regels gewend geraakt. Ganzenbord is het ideale familiespel, je hoeft er niet slim, oplettend of doortrapt voor te zijn. Wat mij in het bijzonder aanspreekt is dat iedereen ongeveer even vaak wint, waardoor de vrede in huis bewaard blijft.