Herfstvakantie

Vanochtend werd ik om halfzeven door mijn piepende mobieltje gewekt, ik drukte de herhaaltoets in en sliep verder. Om zeven uur verliet ik definitief mijn bed, liep naar de keuken, dronk een glas water en schakelde de waterkoker in. Daarna keerde ik terug naae de slaapkamer om de lakens recht te trekken. Dat laatste doe ik normaal gesproken niet, omdat ik dan Natasha zou wekken. Het is echter herfstvakantie, de scholen zijn gesloten, het appartement is leeg. Mijn gezin is in Viritsa. Zelfs de kat loopt niet hinderlijk voor mijn voeten, ook hij bevindt zich in het buitenhuisje, of zwerft door de nog donkere tuin. Hij beleeft daar avonturen met rivaliserende katers, gewiekste kraaien en bange muizen.

De afgelopen avonden had ik eindelijk alle tijd voor mezelf. Natasja had de Engelse lessen afgezegd en de avondgymnastiek met Vera ging bij haar afwezigheid uiteraard niet door. Deze sessies zijn in de plaats gekomen van de voetbalpartijtjes. Krim Palomnik bestaat momenteel uit slechts drie spelers: aanvoerder Sasja, Micha en ik. Afgelopen jaar speelden we op de woensdagavonden met twee andere ploegen. Dit jaar zijn we om onduidelijke redenen niet meer welkom.

Mijn dochter heeft er, sinds ze op school zit, schik in om allerlei buig- en strekoefeningen te doen. Bijna iedere dag laat ik me overhalen om op het tapijt in onze slaapkamer met haar mee te trainen. Met speels gemak pakt ze haar voeten vast, terwijl ze haar benen gestrekt houdt. De lenigheid heeft ze van Natasha, ik kon op de lagere school mijn tenen al niet aantikken. Tegenwoordig zit mijn welvaartsbuikje me ook nog eens in de weg. Evenwel, na de afmattende gymlessen van Vera val ik ’s nachts zeer gemakkelijk in slaap.

Na drie dagen ‘solitariteit’ maak ik de balans op: ik heb twee keer alle doelpunten uit alle mogelijke competities op Eurosport gezien, een bibliotheekboek uitgelezen en voel me vermoeider dan gewoonlijk. Met mijn plotselinge vrijheid heb ik niet veel aangevangen.