Herkenning

In de brugklas van het Caland lyceum in Schiebroek dacht ik dat ik op Mick Jagger leek. Ik droeg een vale Wrangler jeans met op de rechterknie de tong en lip, het symbool van de Stones. Tijdens een quiz aan het einde van het schooljaar wist ik de originele leden van de band op te noemen. Tot mijn afgrijzen waren de meeste van mijn klasgenoten niet eens van het bestaan van de grootste rockband aller tijden op de hoogte, ze hielden meer van disco.

In Muziekkrant Oor las ik dat Boudewijn Büch ook vond dat hij op Mick Jagger leek. Een paar jaar verscheen de schrijver regelmatig op televisie. Hij maakte onvergetelijke programma’s over zijn reizen naar exotische oorden. Een geweldenaar, maar mijns inziens had hij uiterlijk niet zo erg veel van de frontman van de Engelse band weg.

In de jaren tachtig begonnen steeds meer mensen me voor Boudewijn Büch aan te zien. Sommige mensen dachten zelfs dat ik ze voor de gek hield als ik ontkende hem te zijn. Eindelijk drong tot me door dat ik niet op Jagger, maar op de man die op Jagger wilde lijken, leek. Een soort second best.

Eergisteren liep ik in de pauze over straat. Bij een hek zag ik een statige man met een kleurige halsdoek en een smaakvolle zwarte jas. Hij was overduidelijk geen zakenman, zoiets voel je, ongetwijfeld begaf hij zich in artistieke kringen. Het heerschap sprak me aan: ‘u lijkt sprekend op Konstantin Raikin.’ Ik had nog nooit van deze bekende Rus gehoord, ontkennen had geen zin. ‘Raikin, de gevierde acteur, u bent werkelijk een natuurgetrouwe kopie van hem’ legde hij me enthousiast uit.