De klap (2)

Voorheen dacht ik dat het mooiste wat je kan overkomen is, dat je van alle aardse verantwoordelijkheden ontslagen bent. Het tegendeel blijkt waar te zijn, gedwongen vrijstelling is erger dan fysieke of geestelijke arbeid. De eerste dagen na mijn smak zat er niet meer in dan op bed te liggen. In plaats van te genieten van mijn opgelegde rust, maakte ik me zorgen over mijn achteruitgang en nutteloosheid. Vol berouw nam ik me voor om nooit meer lui te zijn.

Een kennis vroeg me waar mijn vader woonde, maar hoe diep ik ook nadacht, ik kon niet op Koudum komen. Normaal gesproken zou ik me over zoiets niet druk maken, het zou me wel weer te binnen schieten. Nu schreef ik echter alles aan de val op mijn achterhoofd toe. Een klap kan genoeg zijn om een mens te veranderen. Allerlei nieuwe, niet bepaald positieve, karaktertrekken zag ik opdoemen, daarbij uit het oog verliezend dat mijn oude zelf al verre van ideaal was. Na enkele dagen begon ik me wat beter te voelen en zag in dat ik overdreef en last had van zelfmedelijden. Ik was, kortom geen ander mens geworden, een zware last viel van mijn schouders. Eenmaal bevrijd van mijn besognes volgde ik een week lang ontspannen de WK wedstrijden.