Loskomen

Het toestel zit bijna propvol, voornamelijk Russen al neem ik ook een stuk of vijftien Hollanders waar. Met moeite weet ik mijn jas en handbagage in het rek te proppen. Nadat ik plaatsgenomen heb bij het raam besef ik pas dat ik geluk heb gehad. Stel dat ik niet thuis was geweest op het moment dat de KLM belde om de vlucht om te boeken.

De startbaan is enigszins ijsvrij, er wordt geregeld geveegd maar het blijft maar sneeuwen. Behalve de startbaanlampen is er niets te zien. Het vliegtuig maakt vaart en dan is er even de sensatie van het loskomen. Beneden krimpt de miniatuurstad met speelgoedauto’s. Al rap nadat we opgestegen zijn komt de Boeing in een wolkendek te zitten. Het is of dat we door een reusachtige zak watten zijn opgeslokt. Zou het totale niets er zo uitzien? Na een tijdje dut ik tevreden in.

Wanneer ik wakker word bemerk ik dat de lucht iets opgeklaard is. In het oosten komt de zon langzaam op. We vliegen weg van het bijna witte licht. Zou het altijd nacht blijven als we deze kant op reizen vraag ik me af. De hel verlichte hemel is echter niet van zins om ons te laten ontsnappen. Langzaam begint hij ons in te halen, of liever gezegd te omarmen. Ik zit aan het glas gekluisterd. Vorig jaar had ik een prachtig uitzicht op de lappendekens van de Baltische Staten, Noord Duitsland en Nederland, maar dit schouwspel overtreft alles.

Nabij Schiphol cirkelen we flinke tijd in de duisternis. Dan duikt het vliegtoestel naar beneden, Nederland ligt onder een witte deken te slapen stel ik verbaasd vast. Everywhere you go, always take the weather with you (1).

(1) song van Crowded House