Ochtendergernissen



De maandag na een vakantie is vaak een moeilijke. De wekker klinkt net iets indringender dan gewoonlijk, de slaap is volhardend, de tijd om te ontbijten te kort, de koffie bitter van smaak, het kroost te luidruchtig. Kortom allemaal zaken die de ouverture van zo’n eerste werkdag ondragelijk maken.

Ditmaal werd mijn humeur echter geenszins verpest. Vera was klaarwakker en al aangekleed toen ik opstond. Het ontbijt smaakte prima en we gingen ruim op tijd naar school. Nadat ik Vera weggebracht had liep ik in alle rust naar het metrostation. Het was donker en het sneeuwde lichtjes. Het was een prettige wandeling, ik moest enkel goed opletten voor de opgevroren plassen.

Onbevangen daalde ik de trap naar Moskovskaja af. De toegang van het station was volledig geblokkeerd door reizigers die zich door twee geopende deuren probeerden te wringen. Naar alle waarschijnlijk was deze maatregel genomen, omdat er een van de roltrappen buiten gebruik was. In de hal stonden al een paar honderd mensen en dit aantal groeide in rap tempo. Boze, onbegrijpende, bedrukte, bange blikken. Na vier dagen datsja was deze drukte me teveel, rücksichtslos draaide ik me om en zorgde dat ik zo snel mogelijk buiten geraakte. Bovengekomen bedacht ik dat ik op bus 3 kon stappen en naar de volgende de metrohalte kon reizen.

Op zich geen slechte gedachte, binnen een minuut zat ik in de bus. Na enkele minuten begon ik de nadelige kanten van de actie in te zien: de bus zat muurvast in de file. Tot overmaat van ramp was er een gezette man naast me gaan zitten die de ganse tijd hinderlijk in mijn richting kuchte. Na een half uur afwisselend stilstaan en stapvoets rijden bereikte lijn 3 metro station Park Pobjeda.

Zonder moeite wist ik beneden te geraken, maar hier wachtte een nieuwe verrassing. De metro’s uit Moskovskaja zaten propvol. De eerste twee keer lukte het me niet binnen te geraken, het lukte me pas om me in de derde trein naar binnen te worstelen. Hier en daar ontving ik een flinke por van een mede ov-genieter. Mijn humeur had inmiddels een historisch dieptepunt bereikt tot ik bedacht dat het gewoon een maandagochtend na een hele fijne herfstvakantie was.