<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg Aan de stok</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css">
</head>

<table align="center" width="780">
 <tr>
  <td align="center">
	<h1>
    Aan de stok 
	</h1>
  </td>
 </tr>
 <tr>
  <td>
	<br><br>
	<p>
    Het nieuwe schooljaar is inmiddels 3 weken oud. Nochtans heeft Vera weinig problemen met opstaan, 
    aankleden en ontbijten. Ze gaat graag naar school, na jaren op de kleuterschool is het een verademing. 
    Eergisteren heb ik wat problemen met haar gehad, ze wilde haar herfstjas niet aantrekken, omdat het veel 
    te warm was in de gang. Daar kon ik inkomen, maar buiten was het slechts een graad of 10, legde ik haar 
    geduldig uit. Zonder het gewenste resultaat, erger nog, ze vond haar schooltas te zwaar om op haar rug 
    te dragen en wilde geen laarzen aantrekken. Uiteindelijk verloor ik mijn zelfbeheersing en zei dat ik 
    haar naar de kleuterschool zou brengen. Een lelijke misrekening, want mijn dochter raakte in paniek van 
    het dreigement en barstte in tranen uit.
    </p>
    <p>
    Nadat haar onderweg duidelijk was geworden dat we gewoon naar school wandelden, kalmeerde ze. Bij de deur 
    van de onderwijsinstelling wachtte ons echter een onprettige verrassing. In de nauwe entree stonden de 
    ouders van de eersteklassers op elkaar gepropt. Het was de opvoeders niet langer toegestaan om ’s 
    ochtends het gebouw te betreden. Ik besloot om het gebod te negeren en liep naar binnen. Mijn tactiek leek 
    te werken, de verbouwereerde deurwacht liet me begaan. Vijf meter verder werd ik echter door een 
    overijverige dame onderschept. Ze sommeerde me om rechtsomkeert te maken, echter op dat moment begon 
    Vera hevig te snikken. Ik ontfermde me over mijn dochter en we werden verder met rustgelaten.
    </p>
    <p>
    De volgende dag liepen we ongestoord naar binnen. Helaas kreeg dezelfde dame, ze is assistent directeur, 
    me na een tijdje in de gaten. Op autoritaire toon ontzegde ze me de toegang tot de garderobe. Op rustige 
    toon bracht ik haar in herinnering dat Vera gisteren een huilbui kreeg toen ik de dag ervoor wegmoest. 
    ‘Nou en, een keer huilen en dan is het de volgende dag afgelopen.’ Erg veel inlevingsvermogen kon ik in 
    deze benadering niet ontdekken. Desalniettemin ondernam ik een poging en zei dat ik slechts een paar 
    minuten zou blijven, zodra Vera haar schoeisel had verwisseld en haar jas had opgehangen zou ik het pand 
    verlaten. ‘Hoelang moet dit nog doorgaan, ze is groot genoeg om zich om te kleden, het is hier geen 
    djetski sad.’ Ik wees erop dat mijn dochter gewoon nog even wat tijd nodig had om te wennen. In geen 
    enkele school in Petersburg mogen de ouders naar binnen, luidde het slotwoord van de vertegenwoordiger 
    van de onderwijsorganisatie. Ik kookte inmiddels van binnen, met moeite hield ik mijn stem onder controle 
    en antwoordde: ‘u houdt gewoon van regels.’ Dat luchtte op. 
    </p>
  </td>
 </tr>
</table>

</body>
</html>