De uitgestelde ontsnapping (22 december 2009)

Met een wee gevoel in mijn buik heb ik Vera naar de djetski sad gebracht. Tot mijn opluchting huilde ze niet voordat ze afscheid nam. Ze rende zonder me een kus te geven enthousiast het klaslokaal in. Ze was zo opgewonden over het feestje dat ietse later zou plaats vinden dat ze me vergat. Misschien is het maar beter zo, mijmer ik teruglopend door de sneeuw. De winter is al enige tijd in volle gang.

Het is een merkwaardige dag, ik moet om 16.00 uur op het vliegveld zijn, tot die tijd heb ik niks te doen. De laatste jaren voel ik me, voordat ik op reis ga, in de eerste plaats misselijk. Van al dat schimmige gedoe op het vliegveld - te weten de paspoortcontrole, het inchecken van de bagage en het fouilleren - krijg ik het gevoel een wetsovertreder te zijn, zonder te weten welk artikel het betreft. Ik probeer me voorstellen dat ik morgen wakker word in een schoon en vlak Nederland, ver weg van de betonnen blokkendozen, de sneeuwhopen en de immer aanwezige bonte kraaien.

Hopelijk ga ik een vakantie tegemoet met mooie gesprekken met goede vrienden, genoeg om er weer een jaar ‘in exile’ tegen te kunnen. Holland is het verleden en een vakantiebestemming ineen. ‘Rootstoerisme’, waar de behoefte vandaan komt om de historie te opnieuw ontdekken is me duister. Misschien omdat ik ver weg woon, voel dat ik ouder word of hoop iets te ontdekken. De ware twijfelaar weet tenslotte zeker dat hij iets vitaals over het hoofd heeft gezien.

De telefoon rinkelt. Een dame van de KLM meldt dat vlucht KL 1396 wegens slecht weer is geannuleerd. Ik kan vandaag nog met Air France via Parijs of morgenochtend met Rossiya Airlines direct naar Schiphol vliegen. Een moeilijke keuze. Wanneer ik eindelijk tot een beslissing ben gekomen blijkt het vliegtuig naar Frankrijk inmiddels volgeboekt te zijn. In alle vroegte morgen dan maar.