Vera gaat naar school

Inmiddels woon ik negen jaar in het buitenland en vergeet tegenwoordig zelfs 15 augustus, de dag dat ik uit de Lage landen vertrok, te vieren. Jaren geleden echter schreef ik webredacteur Peet, dat één van de aantrekkelijke dingen van in het buitenland wonen is, dat je allerlei zaken voor het eerst meemaakt. Bijvoorbeeld het aanvragen van een verblijfsvergunning, het vinden van een baan, of de eerste schooldag.

In 2003 ging Kolja naar de eerste klas van het gymnasium. Zijn rapporten waren behoorlijk, maar verder was het geen doorslaand succes. Vriendjes maakte hij niet en de kadaverdiscipline die de juf oplegde irriteerde ons steeds meer. Het ergste was dat er noch met de schoolleiding noch met de klasselerares over te praten viel. Zij waren de mening toegedaan dat zij het beste instituut van Petersburg vertegenwoordigden. Ouders moesten dankbaar zijn dat hun kind hier werd onderwezen. Indien ons iets niet aanstond zat er niets anders op dan een ander heenkomen voor ons kroost te zoeken. Na vier jaar hebben we deze welgemeende raad opgevolgd en Kolja op een gewone school geplaatst. Hij was er maar allerminst rouwig over: geen lessen op zaterdag en veel minder huiswerk.

Op 1 september 2010 is het Vera’s beurt. We hebben haar op de dichtstbijzijnde school, op steenworp afstand van de djetski sad, waar ze de afgelopen 3 jaar op heeft gezeten, ingeschreven. Net als de afgelopen jaren kunnen we er ’s ochtends samen naar toe wandelen. Toch voelt het de eerste dag heel anders aan. Vera draagt een kolossale schooltas, die overigens leeg is, omdat ze haar boeken in de klas ontvangt, op haar rug. Daarbij trekt ze een serieus, welhaast chagrijnig gezicht. Lijkt ze toch een beetje op mij. Inmiddels is ze ook, dankzij Kolja die er eentje voor haar heeft aangeschaft, in het bezit van een mobieltje. Het is niet meer zo vrijblijvend als voorheen.

In de aula worden de nieuwe scholieren en hun ouders door schoolleiding ontvangen. Na afloop van de onvermijdelijke speech zingt een jongen van een jaar of tien een liedje in het Italiaans. De meeste opvoeders zijn een stuk jonger dan ik, stel ik vast. We zijn een half uur verder wanneer de kinderen onder leiding van juf Nadjezda Valerianova, die inderdaad de rust zelve lijkt te zijn, naar de klas gaan. Hier worden foto’s gemaakt en de kinderen krijgen cadeautjes. Traditiegetrouw geeft ieder kind de onderwijzeres een boeket bloemen, hoe ze de 29 bossen naar huis krijgt is een raadsel. Dan is de eerste schooldag over, morgen begint het echt.