De eerste vlokjes



Vanochtend heb ik zoals gebruikelijk Vera naar school gebracht. Ze is er inmiddels aan gewend om alleen naar binnen te gaan. Meestal kom ik, als ik mijn weg vervolg, de directeursassistente tegen. Ik groet haar en geniet er alvast van dat ze zodadelijk flink wat ouders zal aantreffen die zich illegaal in de garderobe ophouden. De afgelopen week is haar taak door een andere lerares overgenomen. De opvoeders zagen direct hun kans schoon om het gebouw weer binnen te dringen.

Ik loop over de natte en kille Moskovski Prospekt naar het metrostation. Plassen op het asfalt, dorre bladeren, een echte lelijke herfstdag. Na een ritje van 20 minuten in de ondergrondse kom ik boven bij Gorkovskaja. Er is iets veranderd, het regent maar de druppels vallen niet, ze zweven, zonder zich te haasten, als veertjes door de lucht. Het zijn de eerste sneeuwvlokjes. Na een paar passen door het park kijk ik verbaasd naar de witte stippen op de mouwen van mijn jas.

Halverwege de groenvoorziening zie ik de aankondiging van Zenit – Amkar, de wedstrijd vindt 16 oktober in het Petrovski stadion plaats. Afgelopen maandag zag ik een gepensioneerde de gigantische poster die uit drie delen bestaat en bij elkaar 2 bij 3 meter meet, met behanglijn aanplakken. Het leek me een leuk cadeautje voor Kolja. Ik treuzelde een tijdje en besloot om het toch maar niet te vragen. Een tiental meters verderop had ik spijt, draaide me om en zag de afficheman naderbij komen. Ik vroeg hem of hij me niet een aanpakbiljet kon verkopen. Dat wilde hij niet, in plaats daarvan duwde hij me een exemplaar in de handen.

Zenit - Amkar glinstert in de natte sneeuw, ik ben op weg naar kantoor en begin langzaam te ontwaken.