De voetbaltraining

Op de dag van de arbeid vertrekken we eindelijk naar Viritsa. We zijn dit jaar pas twee keer eerder geweest, begin januari met de Russische kerst en begin maart tijdens de voorjaarsvakantie. We werden tegengehouden door de sneeuw en de lage temperaturen. Daarbij komt dat Kolja tegenwoordig ook op zaterdag naar school gaat. Een vreemde regel, kinderen hebben het zwaarder dan volwassenen. Je kan net zo goed de middelbare school een jaartje verlengen, zodat de leerlingen in het weekend een beetje behoorlijk kunnen uitrusten.

Natasha en Vera zijn vooruit gereisd. Ik vergezel Kolja, die eerst nog een training bij Moskovski Zastaf (1) heeft. Voetballen ligt hem beter dan judo, aanvankelijk leek hij van elk talent gespeend te zijn, maar nu hij regelmatig speelt blijkt hij helemaal geen slechte speler te zijn. Bus 11 heeft ons naar Prospekt Kosmonautov gebracht. Hier bevindt zich een groot complex met een ijshockeyhal, een atletiek baan en een prachtig kunstgrasveld. Behalve een paar moeders, die onder het afdakje bij de kleedkamers staan, zijn er geen toeschouwers. Ik heb op het enige droge stoeltje op de tribune plaatsgenomen. Waarschijnlijk heeft hier niet al te lang geleden iemand gezeten. Ik poog een paar bladzijden uit een middeleeuwse detective van Ellis Peters te lezen, maar de lust ontgaat me. Geen wonder, want het is hondenweer. Het is droog, maar daar is alles mee gezegd, er waait een gemene rotwind en de thermometer geeft slechts 4 graden aan. Ik ben niet echt in mijn element, ik ben veel te vroeg door Vera gewekt. Ze had honger en uit ervaring weet ik dan ik maar beter een boterham voor haar kan smeren. Terwijl ik thee zette vergat ze haar trek en begon met haar poppen te spelen.

Enige tijd vergeet ik het discomfort en kijk geboeid naar een wedstrijdje tussen twee pupillenteams. Het valt me op dat deze kinderen al een heel aardige techniek hebben en dat ze ook nog eens weten waar ze moeten staan. Als ik mijn pa mag geloven rende in mijn E2 tijd iedereen, uitgezonderd de keeper, achter de bal aan. Hij vond het maar een domme en dorre sport vertelde hij me een keer na een wedstrijd op een kille zaterdagochtend. Tot mijn afgrijzen ging hij mee naar de kleedkamer en gebood me om vlug te douchen zodat we naar huis konden.

Helemaal aan de ander kant van de mat traint Kolja’s ploeg. Plichtmatig hebben de jongens een warming up afgewerkt en schieten nu op het doel. Kolja trapt de bal heel ver naast de goal. Op zijn dooie gemak wandelt hij het leder, dat inmiddels ergens op de parkeerplaats zal liggen, achterna. Ik zou er iets van zeggen, maar de coach windt zich absoluut nergens over op, gedurende de gehele trainingssessie doet hij amper een mond open. Na het afsluitende trainingspotje is Kolja uitgelaten. Hij herinnert me aan zijn knal op de paal. Klappertandend vraag ik me af waarom ik hier ben, omdat ik geen nee kon zeggen natuurlijk.

1 Een voetbalvereniging in Moskovski rayon