Voorjaarsleegte

Vanochtend werd ik met een triest gevoel wakker. Ik stond in m’n eentje op, omdat de kinderen voorjaarvakantie hebben. In de spiegel van de badkamer keek ik in een oneindige diepte. Wat te doen met mezelf vroeg ik me vertwijfeld af.

Ik ervoer dezelfde leegte als een paar jaar geleden, toen ik gestopt was met roken. Na twee weken was ik wel zo’n beetje van mijn verslaving af, maar er was geen sprake van enige feestvreugde, eerder het tegenovergestelde. Ik keek naar mezelf en zag een saai en verveeld mens. Zonder doel, plan of zelfs maar een idee. Het viel niet mee om dit te erkennen. Gelukkig vervloog de ontreddering in de loop der tijd, het plezier kwam allengs terug en de leemte werd opgevuld met muziek, voetballen en lezen. In het voorjaar nam ik zelfs de beslissing om een boek te schrijven. Tot mijn eigen verbazing bleef het niet bij een voornemen, in september van datzelfde jaar kwam het uit.

Mijn ontzetting wordt ditmaal door iets heel anders veroorzaakt: de gedachte dat Vera na de zomervakantie naar school gaat. Haar kleutertijd is ontegenzeggelijk bijna voorbij. Het is onomkeerbaar, vroeg of laat heeft ze me niet meer nodig. Net voordat mijn zelfbeklag ondragelijk wordt, schiet me te binnen dat de vakantie volgende week alweer voorbij is en dat het best eens fijn is om wat tijd voor mezelf te hebben. Geen ruziënde, praatzieke of slaperige kinderen aan de ontbijttafel, gewoon lekker een boekje lezen terwijl ik mijn thee opslurp. Eigenlijk heb ik ook een beetje vrij!

Juist als ik het pand wil verlaten komt Vera uit haar slaapkamer. Ze heeft zich al aangekleed en vraagt of ik thee voor haar wil zetten en een ontbijtje wil maken. Kolja roept vanuit zijn bed dat hij ook al wakker is. Met graagte stel ik mijn vertrek enige tijd uit.