
<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg Een droomplaat</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
    Een droomplaat
	</h1>
	<br /><br />
    Een paar dagen geleden heb ik het album van een nieuwe supergroep voor het eerst gehoord. 
    SuperHeavy is de ietwat vreemde naam van een gezelschap met Mick Jagger, Dave Stewart, 
    Joss Stone, Damian Marley en A. R. Rahman. Een echte band is het waarschijnlijk niet, 
    eerder een eenmalige samenwerking zoals de Travelling Wilburys, de all star band met George Harrison, 
    Tom Petty, Bob Dylan, Jeff Lyne en Roy Orbinson, indertijd was. Ze maakten een sieraad van een plaat, 
    namen een videoclip, zonder de inmiddels overleden Roy op, en traden nimmer tezamen op. 
	<br /><br />
    Iedere dag luister ik de titelloze plaat een keertje als een lp in zijn geheel op mijn player af. 
    Of hij nu goed of slecht is, ik laat me er elke keer weer door meeslepen. Het is lang geleden dat 
    een plaat me niet meer loslaat. De eerste langspeelplaat die ik werkelijk grijs heb gedraaid is Some girls, 
    misschien wel het laatste meesterwerk van de Stones. In de zomer van 1978 bracht ik een paar weken 
    met Sander de Voogt en Etienne Moerman op de camping van Zevenhuizen door. We deden niet veel, 
    zwommen af en toe in het zwembad de Korenmolen, voetbalden, keken naar mooie, nochtans onbereikbare, 
    meisjes en luisterden de hele dag naar de radio. Miss you was de vakantiehit van dat jaar.
 	<br /><br />
    In datzelfde jaar hoorde ik een stukje van So lonely van de Police op Hilversum 3, het was voldoende 
    om op mijn fiets te stappen en naar Free records, toentertijd een alternatieve platenwinkel op de Meent,
    te rijden. Wanneer ik reggae-rock nummers van ‘Outlandos d´amour’ hoor gaat mijn bloed een beetje sneller 
    stromen. Af en toe is er zo´n plaat die je meteen grijpt en die je tientallen jaren later nog net zo 
    weet te waarderen als tijdens de eerste kennismaking. Altijd weer hoop ik opnieuw een nieuwe parel te 
    ontwaren, maar het komt zo zelden voor. 
	<br /><br />
    Van Jagger viel eigenlijk niet meer zoveel te verwachten, de laatste 15 jaar zijn er van de Stones  
    slechts 2 nieuwe cd´s verschenen en ook als soloartiest timmerde hij niet erg fanatiek meer aan de weg. 
    Alles wees er op dat hij klaar was, totdat hij met dit verrassende slotakkoord op de proppen kwam. 
    Hoe het SuperHeavy vergaat maakt eigenlijk niet uit - het belangrijkste, een plaat maken die de liefde 
    voor het leven doet opbloeien - hebben ze reeds gedaan.
 </div>
</div>

</body>
</html>