
<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg Houvast</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
    Houvast
	</h1>
	<br /><br />
    Vorig jaar bleef ik altijd even wachten als ik Vera naar school had gebracht. 
    Met een paar moeders of baboeska’s stond ik in het nauwe halletje hinderlijk in de weg, 
    de leerlingen konden zich nauwelijks langs ons wurmen. Elke keer als de deur openging, 
    wierp ik een zorgelijke blik naar binnen: meestal kon ik haar niet ontwaren, maar indien 
    ik geluk had kon ik zien dat Vera haar jas nog steeds niet uit had of teute met het knopen 
    van haar veters. Na enkele maanden besloot ik me niet langer in krappe entree op te houden. 
    Voortaan zeiden we op de trap gedag, als het meezat kreeg ik een vluchtige kus van mijn dochter. 
    Zodra ze mijn blikveld had verlaten voelde ik me een tikje verloren. Ik hing een beetje rond en 
    probeerde mijn verblijf een weinig te rekken. Meestal doorzocht ik mijn jaszakken en vond iets 
    dat ik even moest uitpluizen. Pas als het zogenaamde onderzoek was afgelopen ging ik naar de 
    metro. Af en toe keerde ik me even om te kijken of Vera me niet plotseling was gevolgd, 
    omdat ze me iets wilde vragen, hetgeen overigens niet één keer plaatsvond. Gaandeweg stopte 
    ik met treuzelen, mijn binnen-, buiten en broekzakken waren inmiddels zo leeg, 
    dat ik geen excuus kon vinden om op het pleintje bij de ingang te blijven staan. 
    <br /><br />
    Met het ingaan van dit schooljaar voel ik geen enkele drang meer om mijn bezoek nodeloos te 
    verlengen. Het ‘plakken’ laat ik aan de ‘nieuwe’ ouders over, wiens kind sinds een maand in 
    de eerste zit. Meestal blijven ze in groepjes van vier of vijf nog wat napraten. Ik voel met ze mee,
    ze zijn er nog niet helemaal aan gewend dat hun lieveling geen kleuter meer is. 
    Nu zien ze een scholier met een gigantische schooltas vol boeken en schriften het schoolgebouw betreden. 
    Mettertijd zullen de kinderen zich van de ouders los gaan maken. Ze kunnen nog niet geloven dat 
    hun tijd als kleuterbegeleider voorbij is en daarom zoeken elkanders gezelschap. 
    Als vader van een kind in de tweede heb ik de ‘er liggen gelukkig nog zoveel schooljaren 
    in het verschiet’ fase bereikt. Voorlopig heb ik weer houvast. 
 </div>
</div>

</body>
</html>