Het jubileum
Pas tijdens de herfstvakantie word ik me er bewust van dat de winter op komst is. Maandagochtend,
als ik opsta, is het nog schemerdonker. Halfnegen, eigenlijk moet de lamp in de keuken blijven branden.
De aanblijvende duisternis overvalt me, afgelopen donderdag was het nog licht toen Vera en ik
naar school liepen. Het donkere halfjaar is begonnen. De vroeg invallende duisternis die uitnodigt
tot lange overpeinzingen.
Ik verbaas me er steeds vaker over dat de tijd zo snel voortgaat. 15 Augustus j.l. woonde ik 10
jaar in Rusland. Exact een week later, bedacht ik me dat dit heugelijke feit had plaatsgevonden.
Ik probeerde me te herinneren wat ik op deze persoonlijke feestdag gedaan had. Niks bijzonders
waarschijnlijk, overdag gewerkt en ’s avonds ben ik verscheidene keren door Kolja gepasseerd
tijdens een potje voetballen. Begin 2011 had ik me voorgenomen iets over het lustrum te schrijven,
gaandeweg werd ik echter steeds meer opgeslokt door de dagelijkse beslommeringen en bedacht dat
ik Peet allang per elektronische post op de hoogte had gesteld van de belangrijkste gebeurtenissen.
Sinds enkele maanden hebben we thuis een internet aansluiting. Rijkelijk laat, het zal wel een
familietrekje zijn. We hebben indertijd nog jaren naar zwart-wit gekeken, terwijl al mijn vriendjes
thuis al een kleurentelevisie hadden. Laatst heb ik Q en Q, een spannende serie met twee jeugdige
speurneuzen, in kleur gezien. Een nieuwe kijk, want ik zou zweren dat de beelden destijds enkel grijs
getint waren. Dankzij internet is Nederland minder ver weg dan pakweg 10 jaar geleden. Wanneer ik de
krant wil lezen of een samenvatting van een voetbalwedstrijd wil zien kan dat. Het is dichterbij,
maar tegelijkertijd ook verder weg, de urgentie van de volzinnen van de welbespraakte opiniemakers
in de praatprogramma’s ontgaat me volledig.