Het jubileum

Pas tijdens de herfstvakantie word ik me er bewust van dat de winter op komst is. Maandagochtend, als ik opsta, is het nog schemerdonker. Halfnegen, eigenlijk moet de lamp in de keuken blijven branden. De aanblijvende duisternis overvalt me, afgelopen donderdag was het nog licht toen Vera en ik naar school liepen. Het donkere halfjaar is begonnen. De vroeg invallende duisternis die uitnodigt tot lange overpeinzingen.

Ik verbaas me er steeds vaker over dat de tijd zo snel voortgaat. 15 Augustus j.l. woonde ik 10 jaar in Rusland. Exact een week later, bedacht ik me dat dit heugelijke feit had plaatsgevonden. Ik probeerde me te herinneren wat ik op deze persoonlijke feestdag gedaan had. Niks bijzonders waarschijnlijk, overdag gewerkt en ’s avonds ben ik verscheidene keren door Kolja gepasseerd tijdens een potje voetballen. Begin 2011 had ik me voorgenomen iets over het lustrum te schrijven, gaandeweg werd ik echter steeds meer opgeslokt door de dagelijkse beslommeringen en bedacht dat ik Peet allang per elektronische post op de hoogte had gesteld van de belangrijkste gebeurtenissen.

Sinds enkele maanden hebben we thuis een internet aansluiting. Rijkelijk laat, het zal wel een familietrekje zijn. We hebben indertijd nog jaren naar zwart-wit gekeken, terwijl al mijn vriendjes thuis al een kleurentelevisie hadden. Laatst heb ik Q en Q, een spannende serie met twee jeugdige speurneuzen, in kleur gezien. Een nieuwe kijk, want ik zou zweren dat de beelden destijds enkel grijs getint waren. Dankzij internet is Nederland minder ver weg dan pakweg 10 jaar geleden. Wanneer ik de krant wil lezen of een samenvatting van een voetbalwedstrijd wil zien kan dat. Het is dichterbij, maar tegelijkertijd ook verder weg, de urgentie van de volzinnen van de welbespraakte opiniemakers in de praatprogramma’s ontgaat me volledig.