Een liedje dat maar niet gaat vervelen

Voor mijn zoon en de meeste van zijn klasgenoten betekenen rock, new wave en punk helemaal niets, dat zijn uitingen van vervlogen tijden. Typisch iets waar je pa naar luistert als hij na zijn werk uitgeteld op de bank ligt. Kolja luistert liever naar Snoop dog en Tiesto, die overigens geen van beide piepjong zijn. Gisteren was mijn zoon bezig met de voorbereiding van een spreekbeurt over rap. Ik kon het niet nalaten om de popprofessor uit te hangen vroeg hem of hij ‘The message’ van Grandmaster Flash kende. Even later hadden we het nummer op Youtube gevonden. Kolja vond zo’n stukje toegepaste geschiedenis wel aardig.

Halverwege de jaren negentig had ik besloten dat ik oud was geworden, dance, rap en grunge waren niet aan mij besteed. Sting weigerde halsstarrig om de Police bij elkaar te roepen en bracht op gezette tijden een adultgeorienteerd wereldmuziekalbum op de markt. Van het laatste decennium van de vorige eeuw herinner ik me sowieso bijzonder weinig, ik heb veel vergaderd, koffie gedronken en verslagen gelezen of geschreven.

In de 21ste eeuw ontdekte ik dat er juist een heleboel prachtige muziek wordt gemaakt. Zo maakten de Kooks in 2006 ‘Inside in/inside out’, een plaat die mijn hart een beetje sneller deed kloppen. Onlangs is er een nieuw album van de Britse groep verschenen. Het derde in 7 jaar, zelfs Randy Newman was vlijtiger in zijn glorietijd. De plaat viel me een beetje tegen, totdat ik ‘Runaway’, een liedje dat net als ‘Message in a bottle’ maar niet gaat vervelen, hoorde.