Verklaringen

Privacy

Een paar jaar geleden is het plotseling begonnen. Bosja hield zich hevig miauwend op voor de wc deur, die zoals gebruikelijk op een kiertje stond, op. Ik controlerende zijn kattenbakken (hij heeft er 2), ze waren ogenschijnlijk proper. Om onze kater tegemoet te komen spoelde ik ze om en plaatste ze terug. De kat bleef net buiten het toilet zitten en zette zijn klaagzang weer in. Normaal gesproken ga ik er prat om hem te begrijpen, maar ditmaal tastte ik in het duister. Het beest is inmiddels acht en altijd zindelijk geweest, hooguit een smerig toilet kon hem weerhouden. Het huisdier bleef janken, het leek wel of hij drempelvrees had. Uiteindelijk tilde ik hem op, zette hem op de bak en deed de deur toe. Bij toeval had ik het euvel ontdekt, achter een gesloten deur deed hij zijn behoefte. Na enige tijd begon hij aan de deur te krabben ten teken dat hij vrijgelaten wenste te worden. Sindsdien waarschuwt hij ons wanneer hij van zijn wc gebruik wenst te maken. Daarbij heeft hij ons een strenge regel opgelegd: je mag hem beslist niet storen als hij op het toilet zit, want dan loopt hij onverrichte zake weg.

Gympies

Vera is niet gek op Fisra (1), met enige regelmaat vergeet ze haar gymschoenen waardoor ze niet mee mag doen, maar op een bankje moet toezien hoe haar klasgenootjes heen en weer rennen en op en neer springen. Gisteren was ze echter wel van plan deel te nemen, echter in de garderobe kwam ze erachter dat haar sportschoenen thuis waren. Ik had haar net weggebracht en bevond me nog op straat toen ze me belde met het verzoek om haar van passend schoeisel te voorzien. Ik rende naar huis, keek in de kast, zocht onder haar bed, opende plastic tassen, maar vond niets. Wel stuitte ik op haar semeni oboev (2), de sandalen die ze in de klas draagt en besloot dat ze die waarschijnlijk bedoelde. Ik spurtte naar het schoolgebouw. Vera zat moederziel alleen in de garderobe, het was inmiddels vijf over negen, de lessen waren reeds begonnen. Buiten adem overhandigde ik haar het paar, ze keek me wat meewarig aan en schudde haar hoofd. Het ging echt om gymschoenen, niets anders. Nog hevig nahijgend stelde ik vast dat mijn inspanning voor niets was geweest, mijn dochter zou de gymnastiekles vanaf de kant gadeslaan.

Pas ’s avonds werden de verdwenen gympies gevonden. Ze lagen onder Kolja’s bed. Hoe ze daar terechtgekomen waren kon niemand me vertellen. Mijn kinderen wasten hun handen in onschuld, waardoor er slechts een mogelijke verklaring was: het slinkse schoeisel was uit zichzelf weggelopen en had zich onder Kola’s slaapplaats verschanst. Ze knikten instemmend: zo moest het gegaan zijn. Het deed mij denken aan de vaas die tijdens een kussengevecht tussen mijn broer Lars en mij spontaan omviel en op de vloer uiteenspatte. Beiden hielden we vol dat we hem met geen vinger hadden aangeraakt. We hadden dan wel een kwartier lang als wilden met kussens op elkaar in staan hakken, maar waren daarbij wel zo voorzichtig geweest het pronkstuk niet te toucheren. Mogelijk stond de onfortuinlijke vaas zo wankel dat een onverwachte windvlaag voor de duikeling had gezorgd. Zo was het gegaan, dat kon haast niet anders. Mijn vader zuchtte een keer diep nadat we ons relaas hadden afgerond en sprak: ’en nu gaan jullie allebei als de weerlicht naar jullie kamers en laat je voorlopig niet meer zien!'

(1) kort voor Fiskultura
(2) het is gebruikelijk om bij aankomst op school of kantoor de straatschoenen om te wisselen voor schone schoenen die je binnen het gebouw draagt.