Creativiteit

Een van de aardigste kanten van het leraarschap is dat je iedere dag weer ziet hoe creatief kinderen eigenlijk zijn. Neem nu het verzinnen van uitvluchten. Afgelopen vrijdag werd ik met enige leugens geconfronteerd die zonder meer een plekje in het grote smoezenboek verdienen. In de tweede klas kwam een meisje voor de les naar me toe met de mededeling dat ze de woordjes niet had kunnen leren. Ze zuchtte even en zei op bijna volwassen toon dat het boek door haar broertje van drie was verscheurd. Bij nadere inspectie zag ik dat er inderdaad een scheurtje van een halve centimeter aan de bovenkant van het boek zat, hetgeen toch nauwelijks enige invloed op het lees- en leerplezier kon hebben. Maar stel dat een jochie van drie werkelijk dit op zijn geweten had, dan zal hij op zijn zesde verjaardag met gemak een telefoonboek door midden scheuren.

In de vierde klas kwamen na afloop van het dictee twee meisjes naar de lessenaar. Ze hadden het goed ingestudeerd, V. die altijd vijven haalt en zich voorbeeldig tijdens de les gedraagt, nam het woord. Ze vertelde dat haar vriendin zich niet op de test had kunnen voorbereiden, omdat de hond des huizes het leerboek had verslonden. Aanvankelijk dacht ik dat dit meer een zaak voor de dierenbescherming was, maar het beest maakte het goed. Aldus besloot ik de gedupeerde aan te horen. Ik raakte onder indruk, ze keek me recht in de ogen, ik begon werkelijk te geloven dat haar lesboek echt door een dol huisdier versnipperd was. Er was alleen één maar, de gewraakte woorden had ik enkele dagen eerder in de klas gedicteerd en stonden aldus in haar schrift. Toch beter opletten wat je aan de hond voert.