De eerste echte datsjadagen

Tijdens de afgelopen voorjaarsvakantie ben ik nauwelijks in Viritsa geweest. Ik moest om de dag naar school voor een vergadering. Gelukkig heb ik 29, 30 april en 1 mei geen verplichtingen. Maandag is met zaterdag omgeruild om 3 aaneengesloten vrije dagen te krijgen, derhalve heb ik een vermoeiende zesdaagse werkweek achter de rug. En wat te denken van al die kinderen die evenveel dagen opgesloten hebben gezeten in de leerfabriek, het zou verboden moeten worden.

Zaterdagmiddag liep ik met zes kinderen van mijn klas naar huis. Het kwam toevallig zo uit dat we het schoolgebouw tegelijk verlieten. Het was een merkwaardige ervaring om huiswaarts te wandelen met de leerlingen die ik tien minuten eerder nog les had gegeven. We babbelden over rock muziek. Ik vroeg Kyrill, die op gitaarles zit, wat hij van remixen vond. Hij meende dat het zonde was om mooie songs te verprutsten. Zo had ik het niet eerder bekeken, maar ik voelde direct dat hij gelijk had.

Vroeg in de avond toog ik naar Nastja die zich voorbereidt op het FCE examen (First Certificate English). Na afloop haastte ik me naar metro station Moskovskaya, op de linkerschouder bungelde mijn laptop en in mijn rechterhand hield ik de kattenreistas met Bosja vast. Onze kat is inmiddels gewend om in de voetbaltas met een kijkgaas aan de voorkant vervoerd te worden. Vroeger protesteerde hij hevig als ik hem er in propte, tegenwoordig geeft hij geen kik.

Ik ben ruim op tijd voor de electrietska van 20.30 uur en haal mijn mp3 player uit mijn jaszak. Anderhalf jaar geleden heeft Ton me het apparaatje geschonken. Ik gebruik het elke dag, na het avondeten ga ik op bed liggen, ik trek me terug uit de wereld en luister meestal een heel album af. Ik ben nog van de generatie die hele platen draait. De speler neem ik vrijwel nooit ergens mee naar toe, vandaag maak ik een uitzondering, omdat ik alleen reis, Kolja, Natasha en Vera zijn reeds in de loop van de middag in de datsja gearriveerd. Na zes lange dagen op school -de klas lijkt vrolijk, de lesboer is duf hij draait 6 uur achter elkaar dezelfde stuff, Bots- wil ik geen gesprek meer voeren en geen geschreeuw meer horen. Ik zoek La Woman van de Doors op en kies cd2 met de demo’s en afgekeurde nummers. Weldra zweven mijn gedachten ergens in de onbewolkte hemel boven de trein, de drukke metropool is uit mijn geheugen gewist. Het schijnt me dat er niets mooier is dan onderweg te zijn en de muziek het verhaal te laten vertellen bij een documentaire zonder gesproken woord.