<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg De dag van de onderwijzer</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
    De dag van de onderwijzer
	</h1>
    Afgelopen vrijdag was het de dag van de leraar. Een opvallend en toch ook wel een merkwaardig fenomeen. 
    Allereerst krijg je allerlei cadeautjes van de klassen die je onderricht. Dat klinkt voor een leraar Engels met, 
    maar liefst 7 klassen onder zijn hoede, niet slecht. Voor alle zekerheid en hebberigheid had ik mijn ruime 
    sporttas meegenomen. Het bleek geen slechte zet te zijn, want behalve 3 boeketten kreeg ik een doos met 30 
    soorten thee, koffie, een agenda en chocolade. Al met al voelde ik me een beetje onwennig toen ik al dat moois 
    in mijn tas opborg. Het blijft onvoorstelbaar dat de ouders en kinderen je met plezier zoveel presentjes geven. 
    Mijn schuldgevoel ebde wat weg, nadat enkele ouders hun waardering hadden uitgesproken over het feit dat ik hun 
    kroost iets bij probeer te brengen.
    <br /><br />
    De tweede bijzonderheid aan deze feestdag is dat je niet hoeft te doceren. Voor één keer nemen de leerlingen 
    van de 9e en 10e klas de taak van de onderwijzer over. Hierdoor kon ik het eerste uur in alle rust achterover 
    hangen en toezien hoe de jongeren een paar jaar jongere kinderen bezighielden. Tijdens de les keek ik vlug 
    de repetities van de vorige dag na en keek daarna in alle rust toe. Klas 5v is een gemakkelijke klas, er zitten 
    slechts 8 kinderen in de groep en ze zijn zonder uitzondering erg aardig. 
    <br /><br />
    Na het eerste lesuur begaf ik me naar de grote zaal, waar een concert plaatsvond, aansluitend verplaatste ik 
    me naar de kantine voor een feestmaal met mijn collega’s. Er was koffie, thee, kooltaart, gebak, fruit en snoep. 
    Ik had nog nooit alle docenten tegelijk in een ruimte gezien. Tijdens vergaderingen komt hooguit de helft opdagen, 
    maar nu de ouderejaars de wacht hielden kon eenieder aanschuiven. De directrice vergrootte de feestvreugde door 
    aan te kondigen dat we een kleine bonus konden verwachten. Het enige smetje was dat de schooldokter na een minuut 
    of twintig verontrust uitriep dat we geen vruchten meer mochten consumeren. De leerlingen van de hoogste klas, 
    die het banket hadden geregeld, hadden het fruit ongewassen op tafel gezet, De schoolarts maakte zich ernstig zorgen 
    over onze gezondheidstoestand. Ik had op dat moment 5 pruimen en een tros druiven verorberd en bleef, ondanks de 
    bedenkingen der medici, dapper dooreten. Bovendien zou het niet lang duren voordat de champagne ontkurkt zou worden.  
    Hierin bleek ik me echter vergist te hebben, pas om 2 uur ’s middags zou het echte feest van start gaan. 
    <br /><br />
    In de tussentijd moesten de docenten wederom plaatsnemen in de aula waar de leerlingen, die vandaag onze plek 
    hadden ingenomen, over hun belevenissen vertelden. Ze vonden het best leuk om te doen, maar geen van allen 
    antwoordde positief op de vraag of hij of zij het onderwijs in wilde. Betreurenswaardig, want ik heb een hoop 
    talentvolle kandidaten gezien. Na afloop van deze bijeenkomst had ik het gevoel dat ik wel genoeg in de 
    feestvreugde had gedeeld en besloot het middaggelag aan me voorbij te laten gaan. Samen met de muziekleraar, 
    die ook geen zin had, heb ik me een tijdje in een lokaal op de bovenste verdieping schuilgehouden. Vervolgens 
    zijn we op laffe wijze, via de garderobe het pand uitgeslopen. Een volstrekt overbodige actie, want op straat 
    kwamen we diverse collega’s tegen die openlijk van de slotfestiviteit hadden afgezien. 
 </div>
</div>

</body>
</html>