Jumping on someone else’s train

Op vrijdagavond heb aan Veronika gevraagd of we de Engelse les een beetje in kunnen korten, zodat ik de 21.24 trein naar Viritsa kan halen. Als alles goed gaat arriveer ik een uur later in het datsjaoord, vanaf het station is het nog 20 tot 25 minuten lopen. Al met al zal ik dan juist op tijd zijn om de aftrap van de tweede (de late) EK wedstrijd mee te maken.

Het is benauwd in de keuken. Tot nu toe is het een typische Russische zomer, koude regenachtige dagen wisselen broeierige bewolkte af. Tijdens de les dreig ik enkele keren in te sukkelen, gelukkig is mijn leerling ook niet al te fris meer, ze lijkt althans niets door te hebben. Tien minuten eerder dan afgesproken stelt ze voor om te stoppen. Uit beroepstrots protesteer ik zwakjes, in mijn hart ben ik blij dat het voorbij is. Volgende week gaan we 20 minuten langer door spreken we af.

Nadat Veronika het pand het heeft verlaten, scharrel ik de schone was bijeen en stop mijn laptop in de tas. Doe de afwas, geef de plantjes water en verlummel nog wat tijd. Uiteindelijk moet ik me nog haasten om de trein te kunnen halen. Het duurt meer dan 10 minuten voordat de bus aan komt rijden. Erger dan dat is de strenge politieagent die ons niet toelaat op Plosjed Pobeda, de grote verkeersrotonde aan de Moskovski Prospekt. De chauffeur dient een alternatieve route te volgen. Vanaf dat moment lijkt alles tegen te zitten, ieder verkeerslicht springt juist op rood als ons vervoermiddel nadert, de Marsroutka blijft om onduidelijke reden vijf minuten bij station Moskovskaya staan. De tijd dringt, ik verkeer inmiddels in stille paniek. Ik besluit niet meer op mijn horloge te kijken voordat ik het treinstation heb bereikt. Wanneer ik eindelijk de bus heb verlaten probeer ik me rennend voort te bewegen, het lijkt meer op waggelen, de rugzak schudt aan alle kanten en af en toe heb ik moeite om mijn evenwicht bewaren. Zoals zo vaak heb ik teveel spullen bij me. Met een oude mannenspurt bereik ik het loket waar de juffrouw mij tergend langzaam van een kaartje voorziet. Zou ik werkelijk dankzij haar mijn trein naar de aftrap toch nog missen. Ik sprint de trap op naar het spoor en blijf met mijn computertas aan een tourniquet haken. Uiteindelijk bereik ik het perron; over vijf minuten zal de electrietska komen. De hemel trekt langzaam dicht. Dreigend.

In de trein pak ik mijn player en zet ‘Banga’, het nieuwe album van Patti Smith, op. Ik verheug me op een uurtje ongestoord luistergenot. Terwijl ik naar het prachtige ‘April Fool’ luister zie ik dat op station Koepchina een heleboel mensen niet instappen. Idem dito bij de volgende halte. Ik begin me zo langzamerhand onzeker te voelen. Bij de volgende stop lees ik dat we onderweg zijn naar Novolisimo. Verrek, ik ben in de verkeerde trein gestapt, dat is me in de tien jaar die ik hier woon nog niet eerder overkomen. In Poesjkin stap ik uit, over exact een half uur wordt de volgende trein verwacht. Ondertussen is het noodweer losgebroken, het stormt en het hoost. Gelukkig is station Poesjkin overdekt, ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn sandalen uit te trekken en schoenen aan te trekken. Na een tijdje bel ik Kolja en verzoek hem mij op het station op te wachten. ‘Het giet’, roept hij, ‘neem een taxi’. Inmiddels heb ik alle tracks van Patti Smith gehoord en zet het album nog een keer op. Terwijl de regen op het dak klettert bedenk dat ik dat het lang geleden is dat ik zo’n fantastische plaat heb gehoord, even voel ik volmaakt gelukkig.

In Viritsa stormen de passagiers naar de tien taxi’s. Je moet hier echt een neusje voor hebben. Weldra sta ik achteraan in de spontaan gevormde rij van laatkomers. Ik ervaar mijn nederlaag als een man, zet mijn capuchon op en sla de Kommunalni Prospekt in. Een straf wandeltempo wordt wellicht beloond met een enerverende tweede helft. Na een tocht over glibberig asfalt en modderige paden arriveer ik in de aangenaam verwarmde datsja. Dankbaar zet ik me achter een smakelijk warme maaltijd. Doorvoed en opgekikkerd maak ik me op voor het tweede deel van Engeland – Zweden, de eerste helft was veelbelovend volgens Kolja. Dan valt de elektriciteit uit... Natasha steekt een olielampje aan. In de verte klinken donderslagen om aan te geven dat deze stroomonderbreking lang zal gaan duren. Het is een passend einde van een prachtige dag.