Dr. Pepper

Tussen Koudum en Hindelopen ligt een fietspad dat niet uit tegels of asfalt maar uit betonnen platen bestaat. Het kronkelt langs een handvol boerderijen en komt uit onder een dijkje dat tot Hindelopen doorloopt. Hindelopen is een alleraardigst Fries stadje met een jachthaven, een paar nauwe straatjes met smaakvolle historische huisjes, houten bruggetjes en een kerk. Verder zijn er enkele restaurantjes met gerieflijke terrassen en twee souvenirwinkels in het centrum gevestigd. Het is werkelijk een plaatsje waar je met plezier een spekpannenkoek met stroop eet en vervolgens nog even het schaatsmuseum binnenwandelt. Aangezien ik dit al een paar jaar terug in de winter heb gedaan, beperk ik me ditmaal tot een beetje doelloos rondlopen. Handen op de rug, immer onderzoekend. Het leuke van toerist zijn is dat je ongegeneerd andere vreemdelingen kan observeren. Ik heb zelfs heuse ranking verzonnen, ik heb geen fototoestel bij me (niet openlijk toeristisch, positief), verplaats me niet op een e-fiets (niet al te modieus, neutraal), ga gekleed in een spijkerbroek, ben drager van een medium bier- en frietbuik (niet al te sportief, duidelijk blijven steken in de jaren 80, negatief) hang niet loom op een terrasje (zou ik wel willen, maar aangezien ik nog vier weken in Nederland voor de boeg heb doe ik het beetje rustig aan, daarbij komt dat ik het een beetje triest vind om in mijn eentje op een terras te zitten, alles afwegend toch een pluspunt), ik heb een fietskaart in mijn krantentassen (dit is inderdaad een teken van vergaand conservatisme, echter je zou het als lijdelijk verzet kunnen uitleggen, kortom twijfelachtig). Al met al kom ik niet echt slecht uit mijn assessment naar voren.

Nadat ik beide souvenirwinkels onnodig lang heb onderzocht, voel ik de honger opkomen en betreedt de Coop, de plaatselijke supermarkt. Een bezoek aan een Nederlandse supermarkt is op zich al een belevenis, nergens ter wereld vind je zo’n uitgebreid assortiment aan chips, chocolade, brood en frisdrank. Mijn oog valt op een blikje Dr. Pepper, een wonder dat dit drankje nog bestaat. Ik waan me een Franse super marché in 1977 waarin ‘Magic Fly’ van Space net iets hard uit de boxen klinkt om nog als achtergrondmuziek te kunnen doorgaan. Onherkenbare mannen getooid in glimmende zilveren ruimtepakken die mysterieuze klanken uit hun toetsenborden voortbrachten, dit was de muziek van de toekomst. Uiteraard leg ik de dorstlesser in mijn mandje. Eenmaal op straat trek ik het direct open, eerlijkheidshalve: het smaakt als mislukte, lauwe cola waarin een schep peper is gevallen, maar dat is niet van belang, het gaat om de herkenning. Shandy, het vinden van een flesje Royal club Shandy is mijn volgende doel.