<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg De eeuwige maandag student</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
    De eeuwige maandag student
	</h1>
    Nadat ik in 1993 eindelijk mijn bul had gehaald, dacht ik dat ik nooit meer een studieboek in zou kijken. 
    Ik was netjes binnen de termijn van zes jaar afgestudeerd (5 jaar en 11 maanden). Door omstandigheden moest 
    ik op gezette tijden toch mijn neus weer in de boeken stoppen. Als historicus kon ik namelijk geen baan vinden 
    en al snel stortte ik me op een postdoc vervoermanagement. Hiermee kon ik wel aan de slag, maar bij de gemeente 
    was het gebruikelijk om allerlei cursussen en seminars te volgen. In de gemeentejaren had ik een verontrustende 
    droom die regelmatig terugkeerde: Ik werd door een secretaresse van de universiteit gebeld. Ze vertelde me dat 
    de examencommissie een foutje had gemaakt. Ik bleek nog een tentamen af te moeten leggen. Vooralsnog was mijn 
    bul ongeldig verklaard. Heel vervelend allemaal natuurlijk. Het geluk lachte me echter toe vervolgde ze, want ik 
    kon de volgende dag reeds mijn examen afleggen. Verbouwereerd merkte ik op dat ik me onmogelijk in een dag kon 
    voorbereiden. Ik had de syllabi niet en zelfs als ik ze in bezit had, dan nog kon ik nooit in een etmaal 1000 
    pagina’s door worstelen. Hoe het afloopt weet ik niet, want na het telefoongesprek ontwaak ik immer uit mijn slaap.
    <br /><br />
    Eenmaal in Rusland dacht ik voor altijd van educatie verschoond te blijven, ‘s nachts werd ik niet langer 
    lastig gevallen door de openstaande test. Toch bleek ik me vergist te hebben. Aan het begin van het nieuwe 
    schooljaar sommeerde de nieuwe directeur me mijn ‘accetatia’ te halen. Deze bul verschaft het recht om op alle 
    Russische scholen les te mogen geven. Volgens de wet hoor je dit papiertje, indien je op school doceert, binnen 
    twee jaar te halen. Ik kon dit tamelijk dringende verzoek uiteraard niet negatief beantwoorden. 
    <br /><br />
    Na enig speurwerk vond ik de juiste opleiding. De versnelde cursus neemt zes maanden in beslag en bestaat uit 
    3 examens, deels in het Engels en deels in het Russisch. Een groot gedeelte van de studie geschiedt online via 
    de internet site van Appo, het opleidinginstituut. Eens per week worden er hoorcolleges gegeven, Aldus ben ik 
    sinds een week of zes weer student. Iedere maandagmiddag haast ik me, als het zesde lesuur afgelopen is, naar huis, 
    drink een kop koffie, eet een boterham en vertrek vervolgens naar Appo. Het instituut is gehuisvest in een imposant 
    vijf etages tellend gebouw, dat zich op steenworp afstand van metro Vladimirskaja bevindt. 
    <br /><br />
    Onze klas bestaat uit slechts vier leerlingen en zoals gebruikelijk ben ik de enige man. Het onderwijzend personeel 
    bestaat in Rusland voor 99% uit vrouwen. De colleges worden beurtelings in het Engels en in het Russisch gegeven. 
    Vooral de Russisch gesproken ‘onderwijs methodologie’ baart me zorgen. Vlijtig neem ik alles van het whiteboard over: 
    communicatief onderwijs, de nieuwe normen van de staat ten aanzien van educatie, de federale en stedelijke uitwerking 
    in meer concretere plannen. Tevens bevat mijn schrift een almaar uitdijende Russisch - Engelse woordenlijst met 
    begrippen als opleiding, vaardigheden, implementatie etc. Sommige termen kan ik in het Nederlands al nauwelijks 
    bevatten. Desondanks is mijn aanvankelijke scepsis (zou ik het nog wel kunnen, studeren?) verdwenen. Het is 
    aantrekkelijk om elke maandag weer student te zijn. Klagen over het vele huiswerk, proberen om niet in slaap te vallen 
    tijdens de les en in de pauze gauw naar de koffieautomaat.
 </div>
</div>

</body>
</html>