<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg Vijftig</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
    Vijftig
	</h1>
    Vijftig, ik ben 50 jaar. Al meer dan een week houdt de vraag me bezig of ik nu oud of toch nog een klein beetje jong ben. 
    Een halve eeuw klinkt oud, dat is meer een leeftijd die ik bij mijn ouders vind passen. Mijn vader is echter tachtig, 
    hij is het ‘bejaard worden’ inmiddels voorbij. Het verschaft hem waardigheid. Zijn leeftijd roept associaties op met klassieke muziek, 
    een plaats op het balkon in het theater, Armagnac, naar de kroonluchters omhoog kronkelende blauwe sigarenrook en een lederen fauteuil 
    waaruit je nauwelijks kunt opstaan. 
    <br /><br />
    Ik was de jongste thuis, mijn broer blijft altijd mijn oudere broer, een geruststellende gedachte. Mijn favoriete band de 
    Rolling Stones zijn dit jaar een halve eeuw bij elkaar. Als vanouds denderen ze over het podium. Althans Jagger, zijn makkers bewegen 
    zich iets minder vlot. Vijftig stelt dus eigenlijk niet zo veel voor, het is alsof je 21 wordt. Eindelijk ben je meerderjarig en mag 
    je een slaapverwekkende toost uitspreken op een verjaardag en knikt iedereen je bemoedigend toe. Mooi gesproken hoor, kerel. 
    <br /><br />
    Op mijn veertigste geboortedag voelde ik me oud, somber en alleen. Het goot, het was steenkoud, twee graden boven nul, mijn vrienden zaten 
    in het knusse Nederland. Mijn oude leven had ik weggedaan maar het nieuwe hield zich verscholen. Ik keek op naar de donkere hemel en vroeg 
    me af wat in Rusland had te zoeken. Tien jaar verder is alles veranderd. Het regent weliswaar een tikje, maar de temperatuur is aangenaam 
    en er zijn vijf gasten. Een huis vol vrienden, ik lijk mijn plek gevonden te hebben.
    <br /><br />
    Kolja is rond het middaguur naar Viritsa gereisd en heeft hout en water gehaald en de barbecue aangestoken. Hij is zeventien, 
    robuust en onvermoeibaar. Het zware werk in de datsja heeft hij allang van me overgenomen. Over een paar weken begint zijn eindexamen. 
    Wanneer ik naar hem kijk realiseer ik me dat de jaren gaan tellen. Onlangs won hij een game tafeltennissen van me. De  volgende dag twee, 
    vervolgens drie. Mijn rijk brokkelt geleidelijk af en zo hoort het ook. Hij moet en gaat me voorbij, maar tegen beter weten in probeer 
    ik nog een tijdje tegengas geven. 
 </div>
</div>

</body>
</html>