<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg Ansichtkaart uit Molkwerum</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
    Vooraf
	</h1>
     Nog nooit zoveel tijd gehad en zo weinig ondernomen. Gedwongen word ik om alles te overdenken. Ik kwam een week geleden 
     naar Nederland met de verwachting dat het afscheid van mijn vader geregeld moest worden. Hij heeft geen begrafenisverzekering, 
     dus er zou genoeg te doen zijn. Het bleek echter anders te zijn dan ik me voor had gesteld. Mijn pa gaf mij zijn wilsverklaring, 
     die er in het kort op neer kwam dat hij zijn lichaam aan de wetenschap ter beschikking stelde. Direct na zijn overlijden zou het 
     stoffelijk overschot worden weggehaald, vervoerd worden naar Nijmegen en daar naar autopsie gecremeerd worden. Kortom, 
     familieleden en vrienden konden niet op de traditionele manier afscheid van hem nemen. Ik dien zijn wens te respecteren, 
     maar het kost tijd me erbij neer te leggen. 
    <h1 class="centreer">
     2. Het camping zwembad
	</h1>
    Op internet heb ik de openingstijden van de zwembaden in Workum, Lemmer en Bolsward op gezocht. Je kunt tegenwoordig niet meer 
     zomaar naar een zwembad gaan, want de kans dat er doelgroepwemmen plaats vindt is zeer groot. Het bad van recreatiepark de Kuilart 
     biedt echter uitkomst. Iedere dag kan je er terecht, enkel zondagavond is het gesloten. Het ligt zo’n twee kilometer van mijn vaders huis. 
     Bij de receptie wordt me verteld dat iedereen een kaartje kan kopen. Het is niet noodzakelijk dat je een huisje gehuurd hebt of op de camping 
     staat. Bij de ingang staan tientallen paren schoenen in een rek. Het duurt even voordat ik inzie dat je je schoenen dient uit te trekken 
     en dan blootsvoets naar kleedhokjes kunt gaan. Hoewel ik me niet voor kan stellen dat iemand mijn van Haren sneakers zal pikken, stop ik ze 
     toch in mijn sporttas. Het bad is klein, ovaalvormig en slechts 1.40 cm diep, het heeft een glijbaan en enkele fonteintjes. Baantjes trekken kan 
     je er niet echt, ik zwem rondjes en probeer onderweg bommetjesspringers en ballengooiers te ontwijken. In het centrum van het bad moet ik 
     voortdurend uitwijken voor de spelende campingjeugd, op de terugweg in de wildwaterbaan inhouden voor die jongetjes die het pad blokkeren. 
     Dit is kennelijk hun plek en ze laten me met tegenzin door. Af en toe ontwaar ik het getatoeëerde lijf van een vader van mijn leeftijd. 
     Desondanks is het een prettige plek om te vertoeven.
    <br /><br />
    Drie opeenvolgende avonden bezoek ik het bad en iedere keer zie ik een groepje jongens en meisjes van tussen de 12 en 15 jaar. 
     De samenstelling wisselt van tijd tot tijd, 4 jongens en 2 meisjes vormen de kern. Een van de knapen, niet bijster slim ogend maar wel de 
     meest actieve, slaat voortdurend zijn armen om de grietjes, die dit welwillend toelaten. Zijn vriendjes zwermen bewonderend er om heen, ze 
     hebben net zoveel hormonen en halen waarschijnlijk veel betere cijfers op school, maar missen de branie en de durf van hun vriend om een meisje 
     te claimen. Net als ik vroeger.
 </div>
</div>

</body>
</html>