<!DOCTYPE HTML>
<html>

<head>
 <title>Datsja- en stadsverhalen uit Sint-Petersburg Hoeness</title>
 <link href="../stijl/stijlblad.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>

<div id="container">
 <div class="kolom1">
    <h1 class="centreer">
        Hoeness
	</h1>
     Ruim een maand geleden zijn de lessen weer begonnen, wat er in de zomer plaats vond is allang weer vervaagd. 
     De tweeëneenhalve week in het moederland al helemaal, het was of ik een droom leefde. In die korte periode 
     heb ik bijna alle vrienden in Nederland gezien. Van de lagere, de middelbare school, de Ras en de Uni. Met ons 
     oude studieclubje hadden we van tevoren een datum geprikt in de Oude Sluis, een café dat ooit onze stamkroeg was. 
     Toevallig vond onze samenscholing gelijktijdig met Nederland - Costa Rica plaats, waardoor hoogdravende bespiegelingen 
     en vermeende oplossingen van het wereldraadsel uitbleven. De adrenaline won van ratio. Alle kroegbazen van de kop 
     van Delfshaven hadden grote televisieschermen neergezet, het is waarschijnlijk nog nooit zo druk geweest in dit 
     historische stukje van Rotterdam. De wedstrijd was één en al stress, verlengingen, penalty’s, en daarna volgde een 
     regendans van de euforische menigte. Na afloop van de wedstrijd was Nederland ook heel even multicultureel, alle 
     bevolkingsgroepen deelden in de vreugde.
    <br /><br />
     Maar belangrijker dan het potje voetbal was dat Rob, die bijna 20 jaar geleden naar Duitsland verhuisde, ook bij onze 
     reünie aanwezig was. Hij vertelde dat hij tegenwoordig psycholoog is en kortgeleden een praktijk in Rheinsburg heeft 
     overgenomen. Voorts rent hij marathons, dit zeg ik niet zonder jaloezie, hij zag er afgetraind uit. Wat me opviel waren 
     zijn wisselende accenten, hij sprong, vaak in één zin, van de Rotterdamse tongval naar zangerige Duitse klanken. Menigmaal 
     werd ik zo getroffen door de spraakgymnastiek van 'the man coming in from the cold', dat ik vergat me in de inhoud van 
     het gezegde te verdiepen, om van de hoon bespaard te blijven zei ik hier uiteraard niets over.
     <br /><br />
     Rob heet eigenlijk helemaal geen Rob, zijn ware naam is Hoeness. De ontdekking van zijn ware identiteit gaat terug naar 
     een twee kamerwoning in de Van Oosterzeestraat in het jaar 1985, die we samen bewoonden. We waren eerste jaars 
     maatschappijgeschiedenis studenten. Zondagavond keken we naar de Young Ones, met de onlangs overleden Rik Mayall als de 
     people's poet in de hoofdrol. Oranje ging niet naar Mexico, omdat het door België werd uitgeschakeld in de Kuip. 
     We draaiden new wave maxi singles en speelden eindeloos 'Lady bug' in een soort Pacman doolhof, met als noviteit de 
     deurtjes de je dicht kon trekken. Tegen elven ontstond vaak het idee om wat biertjes in de avondwinkel op de Mathenesserdijk 
     te gaan halen. Na de colleges (maandag, woensdag en donderdag 9-13 uur) trapten we vaak een sponzen balletje in de lange gang 
     van ons optrekje. Rob kopte een wel gemikte lob uit de kruising van de keukendeur. 'Goede redding, Hoeness', riep ik 
     verbouwereerd. Dieter Hoeness, de kalende koppende krullenbol, maakte indertijd furore bij Bayern Munchen. Terstond verzon 
     Hoeness (al kan het ook een dag later geweest zijn) een 'tegen' bijnaam, Simon, doelend op de kleine dribbelaar van 
     Germinal Beerschot Ekeren.
 </div>
</div>

</body>
</html>