Mischa

Mischa, die een groente en fruit stal in Viritsa had, is dit voorjaar overleden. Zolang als ik het me kan herinneren stond de Georgier in het kleine dorpscentrum pal voor de Gatsjkinski univermag (1). Jaren geleden knoopte hij een gesprekje met me aan, hij wilde weten waar ik vandaan kwam. Hij vond het mooi dat ik uit Nederland kwam, de toenmalige president van zijn vaderland was met een Hollandse getrouwd. Daarna keek hij naar Kolja en Vera die nog een kleuter was. ‘Zijn dat de jouwe?’, informeerde hij. Vanaf dat moment was ik in zijn ogen okay. Voortaan schudde hij me eerst de hand voordat hij de tomaten of aardappels op de weegschaal legde.

Mischa gebruikte geen rekenmachine maar rondde alles af. Blijkbaar hield hij niet van wisselgeld. Als de tomaten 92 roebel kostten, gooide hij er nog eentje in het zakje en maakte het af op 100. Hij riep daar immer bij: "ja tebja dam skiedka" of "ja tebja dam padarok" (2). Om het tellen te vergemakkelijken deed hij dat bij elke zak, zodat ik al gauw het spoor in het land der voordeel kortingen bijster was. Als ik geen kersen wilde liet hij me proeven en haalde me over om toch een kilootje te kopen. Steevast keerde ik huiswaarts met meer dan ik van plan was.

Wanneer het druk was sprongen zijn neef en soms ook zijn grijze vader bij. Dit voorjaar ging de gebronsde man plotseling heen. Zijn houten kraam is niet weggehaald, het is als een eerbetoon achtergebleven. In de berm staan twee vazen, een met verse, de ander met plastic bloemen. Iemand heeft op een stuk karton geschreven: Mischa we houden allemaal van je.

(1) Het warenhuis van Gatchina

(2) Ik geef je korting of ik geef je het cadeau