Beste Peet. deel 2

Beste Peet,

Je vroeg of het kwijtraken van je tweede ouder erger is dan de eerste. Wellicht is dat zo, omdat je wees wordt. Zolang er één van de twee in leven is, ben je kind. Het is vreemd om kind af te zijn, maar het is allemaal nog te vers om je vraag te kunnen beantwoorden. Wel kan ik me goed herinneren dat ik fysieke pijn voelde toen ik mijn moeder verloor. 22 Jaar geleden is het alweer, ik had het gevoel dat ik aan een eindeloze afdaling bezig was. Het duurde maanden voordat ik me enigszins bevrijd voelde van de druk op mijn borst en zelfs nu weet ik niet of het zelfmedelijden, rouw of allebei was. Op een zonnige dag liep ik door het Park (waar de Euromast zich bevindt) naar mijn huis in de Kapelstraat. Ik had zojuist de verkoopakte van ma’s huis bij de notaris getekend, hiermee was aan een eind gekomen aan maandenlange durende onzekerheid. Na aftrek van de hypotheekschuld bleef er zelfs nog een bedragje over voor Lars en mij. Bij de oversteekplaats stond het licht op groen, ik stak over en zag dat er een begrafenisauto en enkele volgwagens stonden te wachten. Op dat moment besefte ik dat het leven doorging.

Ditmaal, nadat ik over mijn vader was ingelicht, voelde ik geen lichamelijke pijn, mijn organen werden klaarblijkelijk ontzien. De stress om een vertrek te regelen, zodat ik op tijd in Nederland zou arriveren om afscheid van pa te nemen, verdrong iedere emotie. Mijn vader had zijn lichaam aan de wetenschap ter beschikking gesteld, hierdoor had ik slechts tot de volgende dag 12 uur ’s middags de tijd om naar Nijmegen af te reizen. Ik was reeds te laat voor de avondvluchten van Petersburg naar Amsterdam. Het is hier twee uur later, toen ik goed en wel thuis was, waren de check ins reeds begonnen. De eerst mogelijke vlucht was om 5 uur ’s nachts, via Minsk, maar ik zou dan pas na elven op Schiphol arriveren. Ik besloot naar Nijmegen te bellen, gelukkig waren de mensen van het uitvaartcentrum bereid om pa tot 17.30 uur beschikbaar te houden.

Op het vliegveld van Petersburg heb ik twee uur lopen ijsberen, ik wist dat ik iets moest eten, stond twee keer in de rij bij MacDonalds, maar niets scheen me appetijtelijk. Uiteindelijk heb ik een flesje mineraalwater gekocht. In een souvernierwinkel heb ik, na een moeizame interne dialoog, een paar Zenit pantoffels aangeschaft. De ene stem in mij vond het handig om huisslippers in Nederland te hebben, waarna de zuiniger ingestelde, tweede stem schorvoetend accoord ging.

Pa lag er vredig bij, zo te zien had hij op rustige wijze afscheid genomen van het aardse. Zijn voorhoofd was enkel ijskoud, de eerste aanraking was een beetje onaangenaam, maar het wende vlug. Nu pas begreep ik de strekking van de opmerking: ‘de engelen zijn op hun plek’, die hij twee dagen eerder tijdens ons laatste telefoongesprek had gemaakt. Natasha had hem vorig jaar een glazen engel gestuurd en hoewel mijn vader atheist was, hechtte hij zich erg aan dit geschenk. In het mortuarium vielen de woorden op hun plaats en ik moest toegegeven hij werkelijk dood was. Op mijn vraag of hij naar ma, die al een hele tijd in de hemel verblijft, ging, gaf hij geen antwoord. Het pijnlijkste was het afscheid nemen, eerst probeerde ik het nog luchtig, in de trant van: ‘ik ga maar weer eens’, maar dat werkte niet, ik werd de kamer weer ingezogen. Daarna heb ik minutenlang geknield aan zijn zijde de wacht gehouden. Het scheen dat ik aan hem vastgelijmd was. De bittere wetenschap dat we voor het laatst samen waren, maakte het bijna onmogelijk om me op te richten en weg te lopen.

Hier stop ik voorlopig, ongetwijfeld zal dit briefje vele herinneringen bij je oproepen.

Groeten,

Rein