Huisdieren

We hebben Bosja naar de dierenarts gebracht. Hij is opgegeven. De medicijnen leken aanvankelijk te helpen, maar een tweede bloedanalyse heeft aangetoond dat zijn nieren niet meer functioneren, ofwel hij raakt meer en meer vergiftigd. In een week tijd takelt het arme beestje af, hij stopt met eten en drinkt enkel water als we de badkamerkraan laten lopen. Na verloop van tijd kan hij zijn kop niet meer draaien, waardoor hij nauwelijks nog een druppel binnenkrijgt. Meestal zit hij versuft onder de tafel in de slaapkamer, of onder het krukje naast mijn bed. Hij reageert wel als we zijn naam roepen en spint ook nog een beetje als we hem aaien. Met de dag wordt hij kleiner, hij schrompelt ineen, als of hij geleidelijk uit ons bestaan oplost. In de avond van 14 januari verlaat de rode kater, door Natasha’s moeder indertijd de rode raket genoemd, ons. Hij ligt in de keuken op een deken, ik streel hem, hij probeert me een kopje te geven, en ga naar de woonkamer. Een minuut later hoor ik Vera hartverscheurend huilen. Bosja ligt verstijfd op het kleed en voelt koud aan. Het is het einde van een tijdperk, toen we de kat kregen was Kolja 5 en zat op de kleuterschool, nu is hij een kerel van bijna 19 jaar, die wiskunde studeert. Bosja was een geweldige kat, hoor ik hem verzuchten. Ik proef de zoute smaak van tranen in mijn mond. Ik huil, dat lukte me niet toen mijn moeder heenging op 7 januari 22 jaar geleden, toen zat het verdriet muurvast. Het voelt als een bevrijding.

Toeval lijkt uitgesloten. Enkele uren voor het heengaan van Bosja hebben Natasha en Vera een Russische blauwe kater van net 2 maanden oud opgehaald. Al sinds november heeft Natasha op het net naar een geschikte Russische kat gezocht. Deze beestjes zijn in de regel zeer sociale, aanhankelijke en intelligente dieren. Ik ging direct accoord met de aanschaf van de raskat, temeer omdat ik de kans dat we dan ook een hond zouden nemen zag verkleinen. De levensdrift van het jonge dier verlicht de pijn van het gemis van Bosja. Na twee dagen in ons midden te hebben verkerd, lijkt Bajoesja zich thuis te voelen, hij springt op schoot, klimt op je schouder en speelt met alles wat hij kan vinden. 's Nachts kruipt het beestje onder de wol en valt mijn tenen aan, of ligt hij pal naast mijn hoofd te spinnen.

Enkele weken later hebben ook een Franse boxer in huis. Natasha heeft me weten over te halen (of gewoon haar zin door gedrukt, wat is het eigenlijk verschil?), haar belangrijkste argument was dat een kat en hond uitstekend samen kunnen leven, mits ze van jongsafaan bij elkaar zijn. Als laatste verzetsdaad heb ik verkondigd dat ik onder geen beding de hond uit zal laten, dat mogen Natasha en Vera doen. De dames toonden zich zeer inschikkelijk. Te. Ik heb het gevoel er weer eens ingeluisd te zijn.