Terugluisteren

Mijn moeder belde me uit de platenzaak op het pleintje achter de Peppelweg. Bij aankoop van een abum van de Jam kreeg je de nieuwe single ‘Going underground’ gratis. ‘Welk album wil je hebben?’, vroeg ze. ‘Setting sons natuurlijk’, antwoordde ik. (1980)

Af en toe vang ik iets nieuws (in de zin dat ik het niet eerder gehoord heb) op. Enkele maanden geleden kwam ik Hurray for the Riff Raff tegen, een wel gekozen naam. Steeds vaker grijp terug op platen die ik vroeger veelvuldig gedraaid heb. Op youtube kun je hele albums luisteren, met als pluspunt dat je niet kan door kunt klikken, gewoon de nummers van de hele plaat ondergaan in volgorde die iemand anders (de band of de producer) heeft bepaald. Met de introductie van de Cd speler is het eigenlijk al misgegaan, je kon je favoriete nummer zo vaak horen als je wilde en vergat dat er mogelijk nog veel meer interessante tracks op de disc stonden. Bovendien heeft dit ongeduld ertoe geleid dat een logisch opgebouwd verhaal of in elk geval gevoelsmatige juiste volgorde, tot een verzameling losse nummers (eigenlijk allemaal singletjes) werd gedegradeerd.

Enkele weken geleden zat het liedje ‘Girl on the phone’ van de Britse punk-mod groep The Jam in mijn hoofd. Ik had de LP ‘Setting sons’ jaren geleden verkocht en sindsdien niet meer gehoord, en eerlijkheidshalve ook nooit naar terugverlangd. Echter, nu was de drang om het liedje te draaien niet te stoppen, ik ging naar youtube en inderdaad het album was er, inclusief tikken om de authenticiteit nog wat te benadrukken. Het begint met het rinkelen van een ouderwetse telefoon. 33 minuten (nog een voordeel, op een Lp was geen plek voor overbodige nummers) heb ik ademloos naar het meesterwerk van de ware erfgenamen van the Who en The Kinks geluisterd.