Vakantiegevoel, week 2, deel 1
Rotterdam of wel thuiskomenNa Koudum in het afgelegen Zuidwest Friesland en Zutphen in de rustiek Achterhoek, schijnt de stad aan de Rotte een metropool. Talloze reizigers bevolken de perrons en de stationshal met haar winkels en koffie- en snackbars. Het Centraal Station is de fiere entree van de stad geworden. Vroeger kwam je alleen op het CS als het echt niet anders kon en dan probeerde je zo snel mogelijk uit de afvalbak van de urban jungle te geraken. Tegenwoordig is het een plek waar je gerust een tijdje kunt vertoeven.
Ik neem lijn 8 en stap op de Rottekade uit. Ik ga naar Andre om de sleutel van Bjorn, die een paar met zijn zoon in de Vogezen is, op te halen. Vanaf Andre's balkon heb je een prachtig uitzicht over de Rotte. De kade is opgeknapt en er zijn zelfs een paar terrasjes. Ik wandel, de koffers achter me aantrekkend,naar Bjorns huurwoning in de Rubroekstraat. Over vier dagen komt hij terug uit Frankrijk, dus ik heb het huis voorlopig voor mezelf, een ongekende luxe. Ik schakel de televisie aan en zap naar de Tour du Jour. Het Rtl programma is veel vlotter dan het nieuwe wielerprogramma van de Nos. Het is zonde dat de avondetappe geschrapt is, Mart Smeets was een prima gastheer. Na de sport stap ik over op BBC first, waarop detectives worden uitgezonden, ik geniet vooral van Father Brown, die de politie versteld doet staan door het ene misdrijf na het andere op te lossen. Bellen, sms-en, emailen of internetten doe ik niet, het is heerlijk om een avondje voor de buis te hangen.
De volgende dag heb ik geen afspraken. Ik loop van de Rubroekstraat via de Jonker Fransstraat en de Meent naar het centrum. De Binnenrotte is vrijwel uitgestorven, de eens zo moderne stadsbibliotheek ligt er verloren of wellicht verlopen bij. Het is een bieb geworden tussen alle nog veel nieuwere hoogbouw. Het is ontluisterend hoe het toppunt van moderne architectuur in de jaren 80, dertig jaar later al verouderd is. Ik ga naar binnen en loop naar het Ruslandrek. 'Landverlater' staat tussen de boeken, stel ik tevreden vast. Toch voelt het ook een beetje 'out of time' aan. Even, hooguit 10 jaar waren de Sovjet Unie van Gorbatov en later het Rusland van Jeltsin in. Veel mensen gingen naar Moskou en Sint Petersburg, plots ontstond er veel interesse voor de cultuur en de politieke ontwikkelingen en sommigen probeerden zelfs Russisch te leren. Enkelen gingen zelfs nog verder. Rond de eeuwwisselling verflauwde het enthousiasme en geleidelijk aan is de Koude Oorlog weer aangewakkerd.
Op de begane grond staat er niemand bij de uitleenbalie, vroeger stonden hier lange rijen, het heeft iets treurigs. Ik verlaat het pand en ga naar de Markthal, een prachtig woon- en winkelomplex, al draait alles om heerlijk, verder is er niet zoveel te beleven. Dit is het nieuwe verpozen, niet urenlang tussen de boeken rondhangen, maar je gewoon volvreten, tot je uit elkaar barst. Ik begin zelf trouwens aardig trek in een kroket te krijgen en haast me naar buiten.
De Hoogstraat is een ode aan de soberheid, het relativeert alles waar het nieuwe Rotterdam voor staat, met haar ingetogen naoorlogse laagbouw, voor het merendeel gevuld met goedkope winkels, laat het astjeblieft voor altijd zo blijven. De Laurenskerk sla ik over, de vorige keer dat ik er was, was een werknemer aan het stofzuigen, zijn verveelde gezicht verraadde dat de weinige bezoekers hem stoorden in zijn werkzamheden. Op de Lijnbaan koop ik eindelijk de blauwe gymschoenen, die ik al in Sneek had gezien en in V&D schaf ik een katoenen colbert aan. Look sharp anno 2015.
Dinsdag reis ik met trein naar Dordrecht om Els, Viktor en Ivan te bezoeken. De eerste twee wonen in oud bedrijfspand, waarin tientallen jaren geleden ateliers zijn gevestigd. Ze zijn de enige die er ook wonen. Tegenover het pand bevindt zich een koffieshop, de hasjlucht komt me tegemoet wanneer ik aanbel.
's Avonds ga ik naar mijn broer Lars in Zwijndrecht, Ton is ook van de partij. Lars heeft gekookt en verplaatst zich wonderwel, zijn enkel zit in het gips ten gevolge van een operatie, vrij gemakkelijk. We kijken op onze Soundcloud pagina en luisteren naar de onlangs geposte songs en besluiten, zoals ieder jaar, dat het nu echt tijd wordt om een nieuwe CD van de Legend of discovering uit te brengen.
Woensdagavond neem ik tram 8 naar de Kleiweg. Niet ver ver de remise, op de Asserweg, woont Leo Netten, ook wel Loe genoemd. Loe heb ik onlangs in het Park Inn hotel in Petersburg ontmoet, na een hiatus van 25 jaar. Van zijn huis lopen we terug richting de Kleiweg, we stoppen op de plek langs het spoor waar Loe zijn vader ooit een moestuin had, nu groeit er gras. We eten een soort kaas pizza in een pizzeria aan de Kleiweg en lopen vervolgens een stukje door de buurt. In de Baroniestraat houden we stil voor Loe's geboortehuis, waar hij meer dan veertig jaar heeft gewoond, eerst met zijn ouders, later alleen. Het blok aan de overkant, waar onze vriend Leo woonde, is afgebroken, er zijn nieuwe woningen en een niet allerdaagse speeltuin voor in de plaats gekomen. Het deed me denken aan de Middenstede in Den Haag. Een paar geleden bezocht ik de plek samen met mijn oudcollega Hans Lodder. De overzijde van de straat was intact, maar de flat waarin ik geboren was, was afgebroken. Ik vond dat raar en ook een beetje onrechtvaardig, het was niet verwoest door een storm of door slijtage ineengezakt, nee gewoon gesloopt om er duurdere woningen voor terug te bouwen. We lopen langs politiebureau Kleiweg, en wandelen een stukje over de Bergweg. In Loe's flat praten we over Leo, wat er van hem geworden zou zijn indien hij nog geleefd had, boeken en de korte verhalen die Loe heeft geschreven. Loe is een Beatlefanaat, heeft alle cd's en een behoorlijk aantal dvd's in zijn bezit. Het oeuvre van de Beatles is redelijk overzichtelijk, met de Stones raak je nooit uitverzameld, op youtube staan allerlei bootlegs, demo's en outtakes, zonder overdubs waardoor ze vaak leuker zijn dan de officiele platen.
Acht dagen in Nederland zijn voorbij, nog maar zes voor de boeg, de tijd verstrijkt verbazingwekkkend snel.
