De ontdekking

Ronnie, de zanger, gitarist, componist, tekstschrijver, kortom de spil van de band, legde met een instemmende glimlach het artikel terzijde. De recensie in de Oor van het concept dubbel album was niet onbehoorlijk. Weliswaar was de muziekcriticus niet al te gelukkig geweest toen hij de diepgang ontdekte in het lollig bedoelde 'I don't wanna be a softy' en sloeg hij de plank geheel mis toen hij de titeltrack 'Legend of discovering' afserveerde als zijnde puberale barbituren rijm, maar voor het overige klopte de recensie wel. Hij had tenminste zijn best gedaan om zich te verdiepen in de songteksten.

'You don't know what you're missing,
it's coming from the heart,
You have to be mistaken,
Soon you will take part.

The legend of discovering,
Concurring a spiritual world,
Where chemistry gives nature.'

Nee, over drugs ging het niet, daar was al genoeg over gekletst, Ronnie had drie jaar geleden voor het laatst een blowtje gerookt. Ook handelde het niet over een totalitair regime. Waar het dan wel precies over handelde kon Ronnie zelf moeilijk onder woorden brengen. De regels waren als vanzelf komen aanwaaien. Het was een kwestie van gevoel, rationele interpretaties hadden geen zin.

Lichtelijk bevredigd door zijn eigen verdediging wreef hij over zijn iets meer dan beginnende patatbierbuikje. Het was onder zijn T -shirt nog net te verbergen, maar hij moest wel een beetje gaan uitkijken. Als hij zo doorging zag hij er binnen de kortste keren als een dorpsrocker uit, en daar voelde hij zich net even te alternatief voor.

Hij pakte z'n twaalfsnarige gitaar en werkte krampachtig verder aan de 'Berkelblues' een ode aan de zomer van '78 toen hij met tomaten plukken genoeg had verdiend om een fietsvakantie door België en Luxemburg te bekostigen. Zonder ouders op vakantie, een ontdekkingstocht door het oplaaiende vuur van de adolescentie. Het rifje met veel mineurakkoorden had hij al weken tevoren uitgeplozen, maar de eerste regel wilde maar niet komen. Gedichtjes maken is hard werken, ook al heb je maar pakweg vijfentwintig strofen, vier coupletten en een refrein nodig. Zijn middelbare scholieren Engels was met sprongen vooruitgegaan sinds hij studeerde, al vroeg hij zich af wanneer het moment nu eindelijk eens zou aanbreken dat hij zich volledig op de muziek zou kunnen richten. Zonder studiebeurs, scripties en tentamens de toekomst tegemoet.

Hij deed de C-90 terug in het Basf doosje. Maar liefst tweeëntwintig composities telde het conceptalbum, vier waren opgenomen in de semi-professionele studio de Note in Hoogvliet, de rest in de met eierdozen behangen garage van de ouders van Jerome.

Maart '86 beloofde een voorspoedige maand te worden, behalve vandaag in Ridderkerk stonden er nog optredens in Space Kralingen, Theatercafé Hoogvliet en de Consul te wachten.

Ronnie keek naar zijn door het ijzervijzel van de snaren aangetaste nagels en vingertoppen, muzikanteneelt noemde hij dit fier. Sologitarist Lennert had vorige week zelfs tot bloedens toe over de fretten van zijn gitaar geragd tijdens 'Never stop fighting'. En dan te bedenken dat manager Lajek hun verweet geen show te maken op het podium. De muziek was wel ok, maar een act, ho maar. Vaak waren de verhogingen zo klein dat elke heftige beweging een botsing met een medemuzikant of een omvallende versterker ten gevolge zouden hebben.

Hij speelde een beetje met het cassetedoosje en las hardop:
'The hope is the hurt, the fear to fail,
Take me to a drinking place where I can forget the failure of the human race'.
Vrij naar de Doors, maar net niet herkenbaar genoeg om als plagiaat betiteld te worden.

De deurbel ging. Hij keek naar buiten en zag de grijze Opel Kadett van Peer staan. Het wereldwonder van de met uitsterven bedreigde ultieme gewone man. Iedereen liep er tegenwoordig bij als getoupeerde kraai of had een matje in zijn nek. Heel Feijenoord, op Cruijff na, droeg een melksnor, de high fashion van Rotterdam Zuid.

Peer was de hondstrouwe, maar tegelijkertijd meest kritische fan van het muziekschap de Legend of discovering. Niet zelden ontsierde hij de optredens met aanmoedigingen als 'harder en sneller!' Hij omschreef de stijl als teenyboppermuziek met onverstaanbare teksten. 'Niks aan de hand' was het enige nummer dat zijn goedkeuring kon wegdragen.
'Want er is niks aan de hand met mij, ik voel me vogelvrij,
geen eco, socio, psycho syndroom,
nee, das niets voor mij'.
Een geslaagde Trockener Kecks imitatie vond hij. Maar Peer kwam ook uit Berkel, dus hij mocht alles beweren wat hij wilde. De Kinks, de Cult, de Cure, de Kecks, iedereen hoorde en herkende er weer iets anders in. Ronnie hield eigenlijk veel meer van Bryan Ferry en Tom Petty.

Zijn band vrindjes hadden hem voorgehouden dat hij eigenlijk meer schrijver dan muzikant was. Als hij heel eerlijk was moest hij toegeven dat zijn gitaarspel niet al te best was. Als dat voor zijn dertigste nog niet gelukt was, zou hij gaan schrijven, althans als hij tegen die tijd nog steeds niet de vrouw van zijn leven had gevonden. Vorige week had hij een voorspellingsdroom gehad. Hij was vader van twee kleine kinderen en nog schokkender dan dat: hij was zielsgelukkig. Ronnie kind van gescheiden ouders als brave, goedmoedige opvoeder. Hij kon het niet vatten, maar het beeld was overweldigend, hij vroeg zich af hoe het in een song vereeuwigd zou kunnen worden.

Peer was eindelijk boven gekomen, hij liep naar de eettafel griste het papier van de tafel. 'Hey Ronnie kijk nou een recensie van jullie eerste album in de OOR. Concept album van Legend of discovering, het euforische begin van een ontdekkingsreis. Dat is leuk zeg, heb je dat allemaal zelf verzonnen, je bent een geboren auteur.'

'Geef hier Peer, dat is helemaal niet leuk.'
'Wacht even er staan zelfs tekstcitaten in, weet ik eindelijk ook eens wat je zingt:'
'Do you know what it's like
To feel that your hands are tight'
'Niet gek, het rijmt nog bijna ook. Helaas begrijp ik er nog steeds niets van. Zal ik het artikel op mijn computer een beetje opmaken en uitdraaien, dan kan je het aan de muur hangen.'
'Geef terug hufter.'
'Rustig maar Ronnie, ik zal het heus niet verder vertellen, heb je trouwens een koud biertje voor me. We hebben nog wel even tijd voor dat we naar Ridderkerk gaan'.

In het Volkswagenbusje waren bassist Mike, drummer Jerome en manager Lajek zoals gewoonlijk de gangmakers. Goezi de vaste chauffeur zweeg en lette enkel op het verkeer. Ronnie en Lennert bogen zich over de setlist. Zouden ze psychedelisch beginnen met 'the gentle triangle', of eerst rocken met 'Subway' en afsluiten met het tien minuten durende 'Solitary in the sun'? Volgens Peer maakte het allemaal weinig uit, het was en bleef bubble gum met geestverruimende gedichten. Toch ging Peer altijd mee, niemand vroeg waarom.

'Softies zijn jullie, een stelletje vieze hippies of erger nog bedelstudenten', brulde manager Lajek tegen niemand in het bijzonder.'
'Zuip jij nou straks het bier maar op en vergeet vooral niet aan het eind het geld op te halen', antwoordde Lennert.

Er heerste een uitgelaten stemming tijdens de rit in het volgepropte busje, alleen Ronnie zat stilletjes over de doorbraak te mijmeren.

De vrouw van zijn dromen had hij tijdens de soundcheck niet kunnen ontwaren. Later, ooit, ver weg of vlakbij, wellicht na afloop van dit concert? Toen de zaalverlichting uitging zag Ronnie alleen nog maar contouren van hoofden. Het scheen dat de zaal gekrompen was tot een hangkast. Vooralsnog telde slechts het moment, de missie met zijn band. Hij sloot even zijn ogen en kondigde het eerste nummer aan: 'Truth is like a fairytale'.