's Ochtends om een uur of acht zet ik gewoon koffie op mijn kamer. Iedereen komt een bakje koffie halen bij Aart die in de kamer naast mij zit of bij mij. Of bij allebei. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om twee bekertjes koffie te drinken terwijl ik de elektronische post doorneem.
Sinds maandag heb ik eigenlijk al niets meer te doen, mijn projecten heb ik overgedragen zoals dat zo mooi heet, mijn files gedelete en mijn archief bij anderen op het bureau gedeponeerd of in de papiercontainer gepropt. Ik doe vier boeken en een diskette in mijn tas, geen slechte score voor zeven jaar arbeid. Om de laatste dagen toch wat te doen te hebben, heb ik samen met mijn kamergenoot een boekje over Rusland in elkaar gezet.
Rond tienen schiet me te binnen dat ik tien exemplaren bij de kopieerservice op de zeventiende moet ophalen. We testen om een uur elf de powerpoint presentatie die Bart gemaakt heeft, uit in de Maaszaal. Tussen de middag houd ik mijn presentatie.
Tegen vieren ga ik met mijn collega's van Strategische Planning en Beleid naar Soif in Delfshaven voor de afscheidsborrel. Voor de laatste keer ga ik door de draaideur. Na een tijdje begint het te regenen, zodat de speeches in de kelder gehouden moeten worden. Het is een surrealistische bijeenkomst: het is mijn afscheid, maar ik heb het idee dat ik morgen gewoon weer de metro in de metro lees, de lift naar de dertiende neem, water haal voor de koffie, suiker en melk in het kopieerhok pak, mijn email lees terwijl de anderen langzaam binnen druppelen. Bart heeft een hoop werk van zijn speech gemaakt, hij heeft goed opgelet in de paar maanden dat wij een kamer deelden. Als gimmick moet ik keer op keer met collega's toasten. Om het niet al te zwaar te maken heeft Hans de vodka aangelengd met water. De vodka is zwaarder, ik roep dan ook bij de eerste toast uit dat het water is. De laatste toasts vallen dan ook niet goed en met een dubbele tong doe ik mijn zegje. ' s Avonds kijk vanuit mijn keuken naar de Europointtorens, een kleine en drie grote, misschien kom ik er wel nooit meer.
Ik sta vroeg op, want ik moet met de trein naar Dordrecht. Victor en Els passen al jaren op Kneus onze poes. Inmiddels voelt Kneus zich helemaal thuis in het atelier van Victor. Ik word in verlegenheid gebracht door Victor die een envelop met inhoud in mijn handen drukt. Vervolgens ga ik langs Dine om een paar vertalingen op te halen.
Overdag ben ik gids voor Thuisstad in de Weenatoren. 's Avonds ga ik langs mijn broer. Onderweg regen ik zeiknat. Mijn neef Gillian wil niet slapen en laat zich afwisselend door Lars, zijn Natasha en mij op schoot vertroetelen. Ik verbaas me over het feit dat onze vrouwen Natasha Jans heten. De twee zwarte katers maken voortdurend de kust onveilig. Lars geeft me een fotoboek van onze kindertijd en ik geef hem zijn rapporten die ik in de kelder gevonden heb.
Sinds mei ben ik gids voor thuisstad, één van de programmaonderdelen van Culturele hoofdstad. Ik vond het leuk om betrokken te zijn bij de culturele hoofdstad, bovendien heb ik, omdat ik gids was een heleboel woningen gezien. Opnieuw ben ik in de Weenatoren ingeroosterd. Afwisselend ben ik beneden kaartjesknipper/liftboy en op de tweeëndertigste verdieping rondleider. Het is dankbaar werk, want de mensen die de veertig woningen uit verschillende perioden bezoeken zijn allemaal zeer geïnteresseerd. Een grol, serieuze informatie, een praatje of alleen maar goedendag. Als ik beneden op straat een sjaggie sta te draaien hoor ik de stem van Valeri, op haar feestje heb ik Natasha leren kennen. Even later loopt Rob, de laatste gitarist van de Flashbacks (tot 1999) langs.
Frank leerde ik op de avondschool op Zuid kennen. Onze wegen liepen lange tijd synchroon. We haalden het VWO diploma en vervolgens studeerden we geschiedenis. Zijn bijnaam kreeg hij tijdens de voetbalpartijtjes in het park. Laurent Fignon, de tweevoudige tourwinnaar: fanatiek, tegendraads, blond met bril.
Hij was een jaar eerder met zijn studie klaar dan ik en werd na enige tijd chef kabinet bij de gemeente Schiedam. Aldaar regelde hij voor mij een stageplaats bij de dienst Personeel en Organisatie. Via deze dienst kan ik bij de gemeente Rotterdam terecht. Juist toen ik ambtenaar werd, was hij ambtenaar af. Eerst was dat tragisch voor hem, later bleek het zijn geluk te zijn, want hij werd journalist/schrijver. Hij was eindelijk zijn eigen baas, niet gehinderd door routineuze vergaderingen en andere ambtelijke gewoonten. Hij knapte zienderogen op en kon mijn geklaag over het ambtenaar zijn maar al te goed begrijpen.
De laatste dag dat ik Nederland was kwam hij me ophalen. We gingen zomaar een stukje rijden zoals altijd. Hij had me uitgenodigd voor een etentje. Zoals altijd kletsten we maar raak, en al snel schreeuwden we door de auto, want we kunnen geen gesprek op normaal volume voeren. Het had iets triest en ook iets moois. Hij vertelde mij over zijn vriend Ger, die jaren geleden naar Zweden emigreerde.
We wilden allebei denken aan het afscheid en dat etentje was te officieel voor ons. Daarom gingen we zoals wij gewend waren een patatje prikken in de Gorzen, zoals je dat op z'n Schiedams pleegt te zeggen. We reden naar de Schiedamse Maasboulevard. Daar keken over de rivier met de havens en lieten onze gedachten varen.
Peet heeft z'n optrekje in de Pyreneeën verlaten om het een en ander in Nederland te regelen, of hij is op zoek naar opdrachtgevers. In elk geval heeft hij alle tijd om al zijn oude vrienden in Nederland op te zoeken. Met Peet ging ik samen naar het feestje van Valeri. We zitten in de tuin van het huis van zijn zus, die op vakantie is. Leo, klasgenoot vanaf 2 VWO en jarenlang gitarist van de Flashbacks, is er ook. Hij is nog altijd beeldend kunstenaar en muzikant of beter gezegd levenskunstenaar zonder economisch equivalent. Gelukkig maar, er zijn al genoeg mislukte strebers in deze wereld.
Ton, die ik van de vijfde klas van de lagere school ken, kompleteert het kwartet. We hebben de laatste maanden samen in de Kapelstraat gewoond en werkelijk van alles meegemaakt. De verhuizing, het inpakken van de dozen voor de container naar Rusland, de gevechten tussen de katten en de opname van de laatste CD van de Flashbacks. Ton en ik hebben een rugzak Russisch bier van de enige Russische winkel in Rotterdam meegenomen. Peet wil eerst nog rustig koffiedrinken, hij lag nog te slapen toen we om acht uur aanbelden. Ik heb de afgelopen dagen mijn platenverzameling van zo'n 300 LP's op 3 cassettebandjes samengevat. Het is leuk behang, want we hebben het te druk met praten over vroeger, nu, straks en niks.
Rond een uur of elf staan Peet en Leo voor de deur. We stappen in Peet's bestelbusje. Onderweg draait hij bandjes van de Flashbacks, Narcissus (Leo) en van de Iyan Reed Experience. Peet en ik hebben Iyan 12 jaar geleden leren kennen op een kade in Le Havre, terwijl wij op de ferry naar Rosslare, Ierland wachtten. Peet heeft al die jaren contact met hem gehouden. Ook nu weer hebben we het te druk met kletsen en luisteren nauwelijks naar de muziek. Op het pleintje voor de aankomsthal (de Schiphol buiten Plaza?) drinken we een laatste biertje. Gelukkig staat Peet op en zegt: 'Ik heb nu echt genoeg van je, ik wil je voorlopig niet meer zien, we gaan nu terug'. Vluchtig omhelzen we elkaar, ik draai me om, er is geen weg meer terug.