Het Schilderij van de Leeuwenbrug hangt in onze slaapkamer in Petersburg. De Leeuwenbrug gaat over het Kanal Gribojedova (de paddestoelenetersgracht). Negen jaar geleden had ik het voor mijn moeder gekocht. Zij lag sinds augustus in het ziekenhuis, nadat ze door een hersenbloeding getroffen was. Een paar weken later bracht ik het haar. Ze keek naar het schilderij en zei het is of ik daar lang geleden geweest ben. Zij was op dat moment zeer helder en vertelde me dat ze gevoeld had dat ik vrouw van mijn leven had ontmoet. Ik vroeg me af hoe ze dat wist. Natasha was alleen in het ziekenhuis geweest toen zij in coma lag, toen ze bijkwam was Natasha al alweer terug naar Rusland gereisd.
Mijn moeder vertelde mij dat ze de andere kant gezien had, net als toen, zeven jaar eerder. De muziek was heel mooi en ze wilde graag blijven, maar ze voelde dat ze terug moest naar haar twee zonen. Dus kwam zij terug.
Enkele weken later pakte ze mijn hand en ik voelde dat zij alle kracht die nog aanwezig was in haar sterk vermagerde lichaam aan mij schonk. Ik wist dat ze afscheid van mij had genomen. Enkele dagen werd ik gebeld. Een hartaanval of weer een hersenbloeding, ik luisterde al niet meer naar wat de zuster zei. Mijn moeder was dood en meer niet. De volgende dag ging ik naar de kamer waar zij opgebaard lag. Als een wassen beeld lag ze, net een meisje en opnieuw viel me op hoe dun zij was geworden.
Het ondenkbare was gebeurd: Als vierjarig kind werd ik soms gekweld door een nachtmerrie. Zij stierf en dat was zo erg, dat ik niet meer verder kon denken, hierna was er niets meer. Ik nam het schilderij mee naar huis. Nu, jaren later heeft het zijn juiste plek gevonden in de stad waar het thuishoort, zoals de kracht die jij me toen gaf sindsdien bij mij hoort. Al gaat de pijn van het verlies nooit meer weg.