Het stinkt naar verbrande bladeren en er hangt een grijze nevel in de tuin als ik 's ochtends opsta. Zeker weer iemand die zijn tuinafval verbrandt. Ik loop een rondje door de tuin langs de tomaten, de bramen en de komkommers. Gaandeweg dringt het tot me door dat de rook ons van alle kanten langzaam insluit. Na mijn eerste mok koffie begin ik tranende ogen te krijgen. Volgens Natasha heerst er ergens een fikse bosbrand. Door de aanhoudende droogte kunnen de turfgronden in de omgeving gemakkelijk spontaan vlamvatten, of er heeft weer eens iemand achteloos een kampvuurtje laten smeulen. In tegenstelling tot Nederland stookt hier iedereen vuurtjes in de natuur.
Rond het middaguur gaan we per fiets naar de Sbeerkassa bij het station om de grondbelasting en de elektriciteitsrekening te voldoen. De weg naar het twee kilometer noordelijker gelegen dorpje Michalovka is afgesloten, wegens brandgevaar. Het komt nu toch wel erg dichtbij. Gelukkig stroomt er een rivier tussen Viritsa en Michalovka.
Teruggekomen horen van Lena, ons buurmeisje, dat, behalve het bos van Michalovka, ook het woud van Oredesj, dat enkele kilometers zuidelijk van onze datsja ligt in de fik staat.
Ik vraag me af wat we eigenlijk kunnen doen als het vuur zich verder uitbreidt. Aangenomen mag worden dat de trein dan niet meer rijdt, onze rubberboot is lek en op de fiets kom je toch ook niet echt ver. Het lijkt mij het veiligst om ergens in de midden in de rivier te gaan liggen. 's Avonds wordt in het lokale nieuws gemeld dat er maar 17 bosbranden in de provincie Leningrad woeden en dat de inwoners van enkele dorpen geëvacueerd zijn.