Het is acht uur 's avonds, we willen net gaan mens erger je nieten. De deurbel gaat. Het is het buurmeisje, ze heeft een computer van haar neef gekregen en krijgt deze niet aan de praat. Papa is niet thuis. Hij is piloot, derhalve neem ik aan dat hij nu ergens in het luchtruim vertoeft. Of ik even wil kijken. Voor mij is een computer een uitgebreide spelletjesdoos waarmee je ook nog kunt typen en rekenen. Dus antwoord ik naar waarheid dat ik er niets van afweet en ga weer naar de keuken.
Natasha's raadt me aan om toch maar even te gaan kijken, want Russische vrouwen denken nu eenmaal dat elke man een technisch wonder is. Tegen dit soort vooroordelen valt nu eenmaal niet te vechten en met het vooruitzicht dat ik dan de vijf jonkies van de buurpoes nog een keer kan zien stem ik toe.
Na bijna het grijze katertje te hebben vertrapt, neem ik plaats achter het beeldscherm. De buurvrouw en haar dochter lezen me uit de splinternieuwe Windows handleiding voor. Volgens deze moet je de computer aanzetten en dan verschijnt naar verloop van tijd vanzelf de rabotnije stol (de werktafel). Intussen tuur ik als een dwaas naar het beeldscherm, tegelijkertijd probeer ik de neiging te onderdrukken om de expert uit te gaan hangen. Ik lees press Del for Set up en press F1 for further. Ik weeg de voor en tegen's af. Er moet natuurlijk iets in de Set up veranderd worden, tenminste dat heb ik computeralfabeten weleens zien doen, echter de kans dat ik onoverzienbare schade aanricht acht ik wel heel erg groot. F1 daarentegen lijkt me vrij ongevaarlijk. Ik besluit deze in te drukken en dan te zeggen dat ik het ook niet weet en me vervolgens uit de voeten te maken. Na mijn keuze begint het beeldscherm te flikkeren, even komt het overbekende Windowslogo voorbij, daarna wordt het scherm weer zwart. Na nog twintig seconden komt dan toch werkelijk de werktafel bovendrijven. Vol bewondering kijken beide dames me aan. 'Hoe heb je dat gefikst?'. 'F1 ingedrukt', zeg ik schouderophalend. Pas dan dringt tot me door dat ze geen Engels kunnen lezen.