Mei 2002. Eindelijk ben ik verlost uit mijn ballingschap. Tanja, die in een straatje verderop woont, heeft mij gevraagd om haar zoontje Vanja Engelse les te geven. 'Hij is pas drie jaar, maar dat heeft toch helemaal geen zin', werp ik tegen. 'Hij zit al een half jaar op vioolles en dat gaat ook goed', pareert ze. De betaling had zij zich als volgt voor gesteld: een uur Engelse les kost normaal gesproken 100 roebel, als ik twee keer in de week een kwartiertje Engels tegen Vanja praat krijg ik twee keer vijftig dus ook honderd roebel. Honderd roebel is slechts drie Euro, maar ik ga akkoord, dit is de eerste keer dat ik door een Russisch ingezetene betaald word.
De volgende ochtend neem ik Vanja mee in de tuin en leer hem woorden als auto, tafel, stoel, gras, bloemen, kopje en glas. Niet veel later schuift Kolja ook aan. Wonderwel heeft dit een goede invloed. We rennen, springen en gaan zitten, gaan staan. Na twintig minuten begint Vanja moe te worden, we houden het voor gezien.
Vol goede moed begin ik drie dagen later aan de tweede les. We lopen naar de schuur, ik haal een hamer, een zaag, spijkers en schroeven te voorschijn. Vanja en Kolja hebben vandaag alleen maar oog voor elkaar, ze duwen, pakken elkaars speelgoed af en verbasteren elk woord. Nu begrijp ik waarom Natasha dit baantje niet wilde aannemen. Ze geeft uit principe geen les aan zeer kleine kinderen. Maar dat is juist leuk dacht ik nog, je kan helemaal vanaf het begin aanvangen. Vanja en Kolja zijn inmiddels over gegaan tot duwen, schoppen, slaan. Op een gegeven moment gooit Kolja Vanja omver. Vanja begint te huilen. Ik voel dat mijn bloed gaat koken.
Met de moed der wanhoop ga ik door. Beide kinderen vermaken zich door elk woord dat ik bezig te verbasteren tot een vies woord. Ik sta op en loop weg, de kinderen verbaasd achterlatend. 'Ik houd ermee op', roep ik nog ziedend. Natasha en Tanja komen te voorschijn en geven elk hun eigen kind een standje. Intussen koel ik weer wat en vraag me af waar ik in hemelsnaam bezig ben, neem ik ontslag of zo? Dan komen de opgetogen kinderen alweer naar mij toe gerend.