Ingeburgerd

Ik begin nu echt gesetteld te raken, dat wil zeggen, alles zit zodanig tegen dat ik er letterlijk de ziekte in heb. Het begon allemaal twee en een halve week geleden met een onschuldig hoestbuitje van Kolja. Kolja zat toen precies twee weken op de kleuterschool en dan hoor je een keertje ziek te worden. Na een weekje thuis zitten kon hij gelukkig weer naar school. Vervolgens was Natasha aan de beurt en die heeft het meer dan een week volgehouden. Het was uiteraard met mijn leven in luilekkerland gedaan, ik moest mijn werkzaamheden als contactpersoon in Rusland en als beginnend schrijver op een laag pitje zetten. Ik leer wel steeds beter koken op die manier. Daarnaast moest ik mijn gewone taken uitvoeren zoals brengen en halen van Kolja, inkopen doen en huishouden. Zelf was ik na een week ook al zwaar verkouden, maar ik wilde maar niet echt ziek worden. Het is een opvallend fenomeen: als je niet in eigen land bent schijnen de microben zich van je af te keren. Natasha had dat ook altijd in Holland als ik een fikse griep had, kon haar lichaam maar niet beslissen of ze zou volgen. Met gevolg dat je je wel zwak en narrig voelt, maar de plichten van de ander over moet nemen.

Na ruim veertien dagen hield ik het gewoonweg niet langer vol, ik had maandagavond een anderhalve liter fles bier soldaat gemaakt en daarmee mijn laatste beetje weerstand op uiterst succesvolle manier ondermijnd. De volgende ochtend was Natasha nog steeds koortsig dus ik betaalde een hoge tol voor mijn mannelijke gedrag. In een werkelijk weerzinwekkende rotbui bracht ik, de zich van geen kwaadbewuste, Kolja, naar de kleuterschool. Hij onderbrak mijn zelfbeklag en vroeg me verbaasd, 'waar heb je dan genoeg van'? 'Vanzelf mijzelf', antwoordde ik geheel conform de waarheid.

Het was mij niet duidelijk of ik koorts had van de griep of van de kater. De gevolgen waren evident, de gehele maandag en dinsdag heb ik in bed mogen doorbrengen vanwege dit schot in de eigen voet. Voorafgaand aan deze ellende kreeg ik van Natasha een aantal niet mis te verstane adviezen over mijn verhaaltjes, zodat ik plotsklaps heb besloten om alleen nog voor eigen plezier te schrijven, mijn wankele geest kan nou eenmaal geen gefundeerde literaire kritiek verwerken. Ik laat je nooit meer iets lezen bedacht wraakzuchtig.

Na twee dagen kwam aan mijn depressie een einde toen ik naar Natasha keek die met 39.1 lag te snotteren. Helemaal vol verzorgingsdrang stortte ik me in het volgende avontuur. Ik ging naar de supermarkt om een blik rustgevende thee te kopen. De blikken van het merk dat ik zocht stonden hoog op elkaar gestapeld. Om toch een beetje overzicht te krijgen had ik de bovenste laag blikken in mijn winkelmandje gelegd. De gewenste soort zat er niet bij, maar bij het terugzetten moet ik per ongeluk een blik, ter waarde van tien gulden, in het mandje hebben laten zitten. Direct nadat ik de kassa met hoge snelheid gepasseerd was hield een strenge controleuze mij staande. In de Russische supermarkten wemelt het van dergelijke dames, die als een soort ausputzer mensen zoals ik, die proletarisch inkopen doen, onderscheppen.

Hoe ik me exact uit deze penibele situatie gered heb weet ik niet meer. Ik begon omstandig uit te leggen dat ik rustgevende thee van hetzelfde soort zocht als ik in mijn boodschappenmandje had zitten. Daar kon zij schijnbaar ook wel inkomen want ze raadde me aan de dichtstbijzijnde apotheek eens te proberen. Vervolgens ging ze zelf het blik op zijn plaats terugzetten.

Toen ik thuiskwam vertelde Natasha dat in Rusland bij winkeldiefstal de politie altijd ingeschakeld wordt. Nou niet echt handig in verband met mijn lopende aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning. Wellicht is het beter dat ik me nog maar een poosje onder de dekens schuilhoud, ik voel me ook nog wat zwakjes.