We hebben afgelopen zaterdag Kolja's zesde verjaardag gevierd. Een korte terugblik.
Het alcoholvrije kinderfeestje is achter de rug, mijn gehoor is zo langzamerhand weer hersteld. Onvoorstelbaar wat een lawaai vier kinderen (Kolja, Vanja, Nina en Jieroslav) kunnen maken. Het kussengevecht was natuurlijk het leukst, af en toe kwam er een rood aangelopen kind in de keuken een slok limonade nemen. Arme ouders, ik snap nu pas wat ik ze al die jaren heb aangedaan. Ongelofelijk dat er niets is gesloopt.
Ik kan me goed herinneren dat dit soort feestjes met vriendjes altijd eindigde in de onbedoelde, maar niet minder verwoestende terechtstelling van een vaas, een kristal of een erfstuk. Vooral mijn broer Lajek had een neus voor het beschadigen van favoriete spullen van mijn moeder. Pas als er iets verrot was kwamen we tot inkeer. De tijdelijke samenwerking ging dan over welke smoes er verzonnen kon worden en vooral wie deze leugen aan de ouders moest gaan vertellen. De discussie eindigde meestal met de niet te verleggen logica van mijn broer: 'ik ben de oudste dus jij moet het gaan vertellen'. De kleinste heeft tenslotte de beste papieren voor strafvermindering. Meestal kwam mijn vader dan binnen om te kijken wat er mis was, omdat we ineens veel te rustig waren.
De keerzijde van de festiviteiten was de moeite die we moesten doen om Kolja in bed te stoppen. Het was logischer wijze veel later dan gewoonlijk. Zijn opgewonden staat zorgde ervoor dat hij nog een keer of tien uit bed kwam. De gebruikelijke redenen als zijn neus snuiten en het bang zijn voor het enge geluid dat de koelkast voortbrengt als de motor afslaat werden afgewisseld met meer openlijke obstructies als: 'ik ga pas slapen als jullie ook in bed liggen en het licht uitdoen'. In mijn kindertijd moest ik daar toch echt niet mee aankomen. Vroeger hadden ouders het beter, nu hebben de kinderen de macht gegrepen. Ik heb ook altijd pech.