Licht

In kwalificatiegroep zoveel spelen Georgië en Rusland in Tbilisi tegen elkaar. Dat lijkt me zoiets als België - Nederland. Al gauw blijkt het een waardeloze wedstrijd te zijn. Ik had als leeuwen vechtende Georgiërs verwacht, die met hart ziel aanvallen en hautain verdedigende Russen, loerend op een kans. Niets van dat alles, er gebeurt vrijwel niets. Al gauw gaat mijn aandacht uit naar de Shota Averladze, de gewezen spits van Ajax. Hij is duidelijk niet in op zijn plaats tussen al die onkunde, daarbij trekt hij ook nog met z'n linkerbeen. De intrieste oogopslag van de Georgische van Basten bewijst maar weer eens dat geld niet gelukkig maakt. Na een half uur wordt hij gewisseld, hinkend loopt hij over de zijlijn. Wat mij betreft is de wedstrijd nu helemaal over.

Rond de veertigste minuut valt het licht uit. Dan zie ik een sterrenhemel, het duurt even voordat het tot mij door gedrongen is, dat het publiek het stadion met aanstekers en fakkels verlicht. Enkele seconden later is er weer licht, dan floept het weer uit, het knippert een paar keer, enzovoorts. Dit stroboscopische lichtspektakel gaat enige minuten door, daarna is blijkbaar alles opgebrand en zijn de elektriciteitsleidingen definitief gesmolten, de beeldbuis kleurt geleidelijk zwart er is alleen nog een halve maan te zien, een verrassend en prachtig einde van de wedstrijd.

Enthousiast ren ik de kamer uit om verslag uit te brengen. Natasha vertelt mij daarop de volgende anekdote uit de Sovjetperiode. Een bekend acteur trad ergens in de provincie op, toen het licht uitviel. Dit scheen daar nogal vaak voor te komen, want tot zijn verwondering haalden de kijkers zaklampen te voorschijn en verlichtten het podium, zodat er gewoon doorgespeeld kon worden. Het meest opvallende was, dat de mensen de lampen niet op de spreker richtten, zoals hij verwacht had, maar op het gezicht van de acteur die luisterde, om zijn reactie te zien. Wat een ongekende mogelijkheden krijg je als de regie aan het publiek wordt overgelaten.